Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

om Tjallings prettige gevoel over vandaag niet te bederven. Eindelijk
was er weer een dag geweest dat hij niet aan zijn zorgen
had gedacht.
Karels broer woonde in Apeldoorn, vlak bij het station. Een
paar weken geleden had hij gezien hoe de bewoners van Het
Apeldoornsche Bosch in veewagens waren geladen. ‘Gesmeten,’
had Karels broer gezegd. Al die honderden en honderden patiënten,
volwassenen en kinderen, en ook alle verzorgers en verplegers
waren met geweld, velen bibberend van kou in alleen maar
een nachthemdje, sommigen zelfs bloot, in veewagens gepropt.
Hij had ze horen schreeuwen in de gesloten raamloze wagons.
En Karels broer had gehoord dat ze rechtstreeks naar het Oosten
zouden worden vervoerd. Naar Polen, vermoedde hij. Geen
tussenstop in Westerbork. Rechtstreeks naar Polen. Tsinegolde
dacht niet meer aan de vrolijke, blije kinderen van vanmiddag.
Ze dacht aan de vele angstig schreeuwenden in de veewagens.
Wat was er van hen geworden? Zo machteloos voelde ze zich. Ze
viel huilend in slaap.
Diet belde op: ‘Denken jullie eraan, als je nog briefjes van duizend
of van vijfhonderd in huis hebt, om die weg te brengen?
Dat kan nog maar tot 31 maart. Daarna krijg je er geen cent meer
voor.’
Tjalling zei: ‘Ha zusje, fijn om je stem te horen. Gaat het wel
goed met je?’
‘Jawel, met mij wel. Maar... nou ja... een van m’n huisgenootjes
is vorige week opgepakt. Een student. Zo’n fijne meid. Ik
weet niet wat er van haar is geworden. We maken ons hier grote
zorgen. Haar vriendin vermoedt dat ze in Westerbork zit.’
‘Zou ik iets voor haar kunnen doen?’ vroeg Tjalling zich af.
‘Welnee, man, ik weet wel zeker dat jij al genoeg aan je hoofd
hebt. Er zijn hier trouwens mensen die iets proberen. Denk jij
nou maar aan die bankbiljetten.’
‘Bankbiljetten? Van vijfhonderd gulden? Grapje. Zulk groot
geld hebben we heus niet in huis. Trouwens, misschien ook wel
niet meer op de bank,’ lachte hij zijn eigen zorgen weg.
182
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 182 27-02-13 10:30