Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

12
De winter van 1940-1941 was erg koud. Er werd in Nederland
overal geschaatst. Ook Tjalling, zoon van Harlingse Jelle, was
een liefhebber. Tsinegolde niet. Wielen en ijzers onder je schoenen,
het was allemaal niets voor haar.
Vorige winter was Tjalling meerdere keren op het ijs geweest,
en toen hij daar krabbelende peuters met of zonder stoeltjes en
met knalrode wangetjes van inspanning en kou bezig had gezien,
had hij besloten om in ieder geval voor het volgend jaar ook
voor zijn meisjes schaatsen aan te schaffen. Of wie weet lag er
nog wat bruikbaars in zijn ouderlijk huis in Nijmegen. Hij verwachtte
wel gesputter van Tsinegolde, maar daar zou hij zich nu
eens niks van aantrekken. Dit was Nederland, en in Nederland
leerden kinderen schaatsen. Punt uit. Al in april, toen hij zonder
de anderen naar Nijmegen was gegaan vanwege de verjaardag
van zijn beide ouders (zelfde geboortedatum, maar dat was dan
ook zo’n beetje het enige wat ze gemeen hadden), was hij erover
begonnen.
Tine, zijn oudere zusje, woonde nog thuis, en Diet, de jongste,
was ook gekomen.
‘Ik kijk meteen even,’ had Tine gezegd. ‘Ik geloof dat ik ze
zo weet te liggen.’ Ze was naar zolder verdwenen en al gauw met
drie paar kinderschaatsjes teruggekomen.
De zusters waren beiden ongetrouwd en hadden geen kinderen.
‘Neem gerust mee, Tjalling.’ En met een rauwe lach: ‘Wij
krijgen toch nooit kinderen, en als wel, dan zijn de jouwe er al
lang weer uitgegroeid,’ Typisch Tine, rauw maar gul.
Diet had even spijtig langs het staal van haar oude schaatsjes
gestreeld, maar was het er toch mee eens geweest. ‘Er moeten wel
nieuwe banden aan. Moet je kijken. Deze zijn helemaal vergaan.’
Tjalling had zijn zusjes hartelijk omhelsd en bij thuiskomst
had hij de schaatsen met een hinderlijk schuldgevoelentje weggeborgen.
In zijn bureau, niet bij de foto’s van Emmy, maar achter
een hoge stapel dossiers. ‘Goede plek,’ had hij gezegd, zichzelf
98
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 98 27-02-13 10:30