Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

moed insprekend. Hij zou er op een geschikt moment wel tegen
Tsinegolde over beginnen. Aan de kapotte banden had hij niet
meer gedacht. Zijn zusje Diet wel.
Een paar maanden na de verjaardag van haar ouders, was Tine
met de gordijnen naar de Rodenburghlaan gekomen. Het feestje
van Jelle en Marie-Bets leek toen een eeuw geleden doordat Nederland
inmiddels door Duitsland onder de voet was gelopen.
Tine had een pakje in bruin papier bij zich gehad.
‘Hier. Dit moest ik jullie van Diet geven. Ze heeft er ik weet
niet hoeveel moeite voor gedaan.’
Het was een hele bos gloednieuwe rood-wit-blauw-oranje
schaatsbanden. Typisch Diet.
Mooie stille Diet. Ze vulde haar dagen met het oplossen
van de grote problemen van haar medemens, maar oorlog of
geen oorlog, ook van de kleine, zoals wanneer het om versleten
schaatsbanden ging. En de kleuren van deze vondst hadden haar
aangestaan, want ook als ze een minimale anti-Duitse actie kon
plegen, zou ze dat niet laten.
Tjalling had bij het zien van de inhoud van het pakje een
kleur gekregen en Tsinegolde had niet helemaal begrepen wat
Diet met al dat band voor ogen had, maar ze had desalniettemin
gezegd: ‘Wat aardig van Diet. Wat een vrolijk band. Bedank haar
van me.’
Ze was naar de keuken gegaan om Tine van thee te voorzien,
op z’n Russisch, het glas in een zilveren houder, een lange lepel
erin, en een schepje honing op een schoteltje. Dat vond Tine
altijd zo apart. Tjalling had de banden al weggestopt voordat het
water kookte. Tine, ook niet gek, was er niet meer over begonnen,
en Tsinegolde had er niet meer aan gedacht.
Nu was het december en er was ijs, veel en sterk ijs. Tjalling
haalde de schaatsjes van achter de dossiers tevoorschijn. Onderweg
van zijn kamer naar beneden bedacht hij de geschikte formulering
voor de biecht. Maar tot zijn verbazing en opluchting
vond Tsinegolde het helemaal niet vreemd dat die dingen in huis
99
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 99 27-02-13 10:30