Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

pen: En passant par la Lorraine, avec mes sabots. Maar die opgefokte
stemming hield geen stand.
Na vier dagen en drie nachten waren hun voetzolen weer bijna
helemaal roze. Al die tijd sliepen ze ondanks het warme weer
met sokken om de lakens niet vies te maken. Urenlang zaten ze
met hun rimpelige voeten in een teil met warm water, en Tjalling
bracht steeds andere middeltjes mee van het gemeentehuis,
terpentine en wasbenzine. Maar toen hij met een stuk schuurpapier
kwam aanzetten, riep Tsinegolde: ‘Wat krijgen we nou! Weg
daarmee. Hun voeten zijn niet van hout!’
Chaja vond Hadas dan wel knap, maar ze dacht toch dat papa
nog wel knapper was, en dus kroop ze de eerste avond dat ze weer
haar normale lengte had, na het eten bij Tjalling op schoot en
zei: ‘Waar zijn de meneren Davidson eigenlijk?’
‘Zei ik toch,’ (Hadas beledigd). ‘In Jeruzalem.’
Tjallings mond viel open. ‘Hoe...’
Hij had willen zeggen: ‘Hoe weet je dat?’ maar hij zei: ‘Hoe
kom je daar nou bij?’
Toen de kinderen in bed lagen, zei hij tegen Tsinegolde:
‘Hoorde je wat Chaja vroeg?’
En Tsinegolde lachte: ‘Ja. En ook hoe Hadas reageerde.’
‘Hoe kan ze dat nou weten? Jij hebt haar toch ook niks verteld?’
Nee, Tsinegolde had niks verteld. Hadas had gewoon onthouden
wat de dunne Davidson altijd zong.
De twee heren Davidson hadden beter dan veel anderen ingezien
dat het ook in Nederland niet veilig voor hen zou blijven.
De jonge meneer Davidson was inderdaad naar Palestina
gegaan. Dat was niet eenvoudig geweest, en het was Tjalling die
– ondanks de risico’s als je dergelijke hulp bood – had gezorgd
voor de benodigde papieren, en voor relaties in Palestina. Dat
laatste met de hulp van Rosa II. De oude meneer Davidson had
geaarzeld of hij mee zou gaan, maar uiteindelijk had hij ervoor
gekozen in Nederland te blijven. Voor hem had Tjalling ergens
in Amsterdam een onderduikadres gevonden. Meneer Davidson
80
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 80 27-02-13 10:30