Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

wilde, bijna tegen Carla op, die juist probeerde naar binnen te
gaan. Carla had aan haar linkerhand nog weer een ander schattig
meisje, van zo’n beetje dezelfde leeftijd als de kinderen die
Diet eerder met Polleke had gezien, en de zoom van haar jas
werd stevig omklemd door het knuistje van een ongeveer even
oud wezentje. Allebei de kleintjes zagen er behuild uit en hadden
grote schrikogen. Carla had kennelijk vergeefs geprobeerd
met haar rechterhand zowel de sleutel om te draaien als de deurknop
omhoog te duwen. Het was bekend bij alle bewoners van
het pand dat je anders het slot niet open kreeg. In plaats van dat
ze blij keek, wat je toch zou verwachten nu Diet haar toevallig
zowel letterlijk als figuurlijk tegemoet kwam, zag Diet duidelijk
ook schrik op het gezicht van haar huisgenote. Ze had op haar
tong om te zeggen: ‘Wat hebben jullie hier in huis allemaal een
schattige kleine gasten,’ maar net als haar broer was ze vlug van
begrip, ze knikte Carla en de kinderen bemoedigend toe, liet het
drietal binnen, draaide zich nog even om en zei zacht: ‘Als ik kan
helpen, zeg je het maar, hoor. Ik moet nu even een boodschap
doen, maar ik ben zo weer terug.’ Ze wachtte niet op een reactie.
Toen ze een half uur later weer thuis was, en nog maar net thee
voor zichzelf had gemaakt, werd er zacht op haar deur geklopt.
Het was Polleke.
‘Kom erin. Wil je thee?’
Polleke schudde van nee. ‘Ik wilde alleen maar even iets vragen.
Mag dat?’
‘Maar natuurlijk.’
‘Het is vanwege de kinderen.’
‘De bange schatjes die Carla daarstraks meebracht?’
Polleke hakkelde verschrikkelijk. Het was duidelijk dat ze
onzeker was. Hoe goed kende ze deze mooie rijzige mevrouw
Idsinga als het erop aankwam. Ze was altijd reuze vriendelijk,
maar was ze echt te vertrouwen?
Diet volgde Polleke’s gedachtegang ook zonder woorden.
‘Jullie hebben een probleem, hè? En nu vraag je je af of je me
kunt vertrouwen? Dat kan ik me voorstellen, en dat is ook heel
171
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 171 27-02-13 10:30