Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

muizen), wat appels en brood en een pannetje zuurkoolstamppot
(opgewarmd en in een oude trui gewikkeld) naar een onderduiker
gebracht, die in zijn eentje, en al sinds meerdere dagen zonder
enige verzorging van buiten af, op een achterkamer in een grachtenhuis
bivakkeerde. De vrouw die hem tot nu toe steeds had
gefourageerd, was ineens in het ziekenhuis opgenomen. Acute
blindedarmontsteking. Dat had ze aan Tjalling weten door te
geven. De kamer van de onderduiker was best groot. Er was ook
een fonteintje, met een kraan waar een dun straaltje water uit
kwam. Maar er was geen enkele voorziening om iets te koken,
en hoe het met naar de wc gaan moest, was ook niet duidelijk.
‘Ik red me,’ zei de man.
De oude heer was in 1938 met zijn zoon naar Nederland gevlucht.
In Duitsland was hij in een provinciestad opticien geweest,
maar in Nederland had hij om aan de kost te komen het
sigarenwinkeltje naast Comèstiblès overgenomen. Het was de bedoeling
geweest dat zijn vrouw en dochter zouden volgen, maar
zij vielen in handen van de nazi’s en werden nog voordat hijzelf
was ondergedoken gedeporteerd naar Polen. Niets had hij meer
van ze vernomen. Hij vreesde het ergste. En Tjalling vreesde hetzelfde:
in een gaskamer umgelegt zoals in Het Parool had gestaan.
Tegen elkaar bleven Tjalling en meneer Davidson zeggen dat er
nog altijd hoop op een weerzien was. Zijn zoon was al begin 1940
naar Palestina vertrokken en zelf was hij als een van de eersten,
niet lang na de razzia’s in 1941, ondergedoken. Zijn ervaringen
in Duitsland in de jaren dertig hadden hem ieder vertrouwen in
de nazi’s ontnomen. Hij had zijn sigarenwinkel redelijk gunstig
kunnen verkopen, en het was Tjalling die hem aan dit adres had
geholpen. De plek was uitstekend, maar het ontbrak de man dus
wel aan een mogelijkheid om bijvoorbeeld water te koken. De
dame die hem tot nu toe van het meest noodzakelijke had voorzien,
was trouw en altijd voorzichtig geweest.
Nu zijn beschermengel in het ziekenhuis lag, bracht Tjalling
om de paar dagen wat eetbaars en verse lectuur. Het was haast
geen doen. Het adres in Amsterdam was onhandig ver van de
Amstelveense Rodenburghlaan. Als mevrouw Loman niet gauw
241
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 241 27-02-13 10:30