Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

37
Tien dagen lang liet Tjalling niets van zich horen. Ja, één keer
nog belde hij kort.
Tjalling vroeg of ze allemaal gezond waren, en of er iets bijzonders
te melden was. Toen Ans ja en nee had gezegd: ja, iedereen
was gezond, nee, er was niets bijzonders te melden, dat
wil zeggen niet over de situatie op de Machineweg. Maar had
Tjalling wel gehoord van de gevangenen uit Bergen-Belsen? Ja,
dat schokkende bericht had ook hem bereikt. De Zwitserse officieren,
geharde mannen, waren in snikken uitgebarsten bij het
zien van de groep van honderddertig die uit Bergen-Belsen in
Zwitserland was aangekomen. De toestand waarin ze verkeerden
was onzegbaar, onvoorstelbaar.
Het zuiden van Nederland was al sinds september bevrijd.
Dus al vóór de vreselijke honger en kou benoorden de rivieren
was begonnen. Die honger was overigens rechtstreeks te wijten
aan de bezetter. Uit woede over de spoorwegstaking hadden ze
immers alle voedselvoorziening naar het bezette gebied stopgezet.
‘Wat denk jij?’ vroeg Ans. ‘Hoe lang moeten wij nog wachten
voordat het zover is?’
Dat wist Tjalling natuurlijk ook niet. Hij hing snel weer op.
De volgende morgen om kwart over acht, toen Hadas en
Chaja in de sneeuw en ijzige kou het huis aan de Machineweg
nog maar net hadden verlaten om naar school te gaan – de
Mertens-meisjes hadden op dinsdagen de tweede helft van de
ochtend les, er waren niet genoeg kolen om alle klaslokalen alle
ochtenden te verwarmen – kwam hun een fietser tegemoet. Al
toen hij nog ver weg was, keek hij ze strak aan. Het was griezelig.
Op de hele Machineweg was verder geen hond te bekennen. De
man had een boerenpet op, een grote donkere bril, vanwege de
sneeuw waarschijnlijk, hij was vies, hij had een slordig borstelig
baardje, en een rafelige jas waarvan de mouwen te kort waren.
Ook zijn broekspijpen waren te kort, en aan de linkerpijp zat
een klemmetje zodat de broek niet tussen de spaken zou komen.
279
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 279 27-02-13 10:30