Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

27
Op een avond begin juni 1943 belde Harry Romp aan. Hij was
een collega en goede vriend van Tjalling, die ook bij de gemeente
werkte. ‘Tsinegolde, mag ik even binnen komen? Schikt het?’
Als er iets moest worden besproken over onderduikadressen
en aanverwante zaken, deden ze het bij voorkeur niet op het gemeentehuis.
‘Natuurlijk. Ik roep Tjalling. Ik ben eten voor hem aan het
opwarmen. Zal ik voor jou ook een bord brengen?’
Tjalling was nog maar net thuis, zijn fiets was twee dagen
geleden dan toch door de Duitsers geconfisqueerd en hij had
moeten lopen.
‘Nee, lief van je, ik heb thuis al gegeten.’ Even later zaten
Tjalling en Harry in de muziekkamer. Tjalling schoof de schuifdeuren
dicht, stak z’n hoofd er eerst nog tussen en zei tegen de
mensen in de achterkamer: ‘Excuseer. Een privégesprekje.’
Terwijl Tjalling z’n maaltje nuttigde, vertelde Harry op gedempte
toon dat hij een mogelijkheid wist om aan bonkaarten
te komen. Aan het eind van deze maand zouden er weer nieuwe
worden verstrekt, Harry had van zijn buurman die op het distributiekantoor
werkte, gehoord dat er van de vorige serie bonkaarten
te veel waren gedrukt, dat de niet uitgedeelde vellen morgen
zouden worden vernietigd, en wie moest dat doen, dat vernietigen,
jawel, Harry’s buurman. De mannen fluisterden nu.
‘Is die buurman te vertrouwen?’
‘Ik vertrouw hem, maar vertrouw jij hem ook?’
‘Nou ja, uit mezelf natuurlijk niet. Ik kan alleen op jouw oordeel
afgaan. Heb je al gezegd dat je belangstelling hebt?’
‘Niet met zo veel woorden, maar hij heeft het wel door, volgens
mij.’
‘En staat er niemand bij als hij die bonnen vernietigt? Of juist
niet vernietigt?’
‘Hij zegt dat ze normaliter met z’n tweeën zijn, maar dat z’n
maat verslaafd is aan kruiswoordpuzzels en daar ook in werktijd
geregeld erg veel aandacht aan geeft.’
206
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 206 27-02-13 10:30