Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

zwarte laarzen. Ze lopen altijd met veel kabaal. Die laarzen zijn
eigenlijk hun benen, dat kun je zien, want er zitten kuiten in. En
ze glimmen net zo hard als de knopen.’
Juist, ook dat was Chaja al opgevallen, al verdwenen de kuiten
bijna helemaal onder de lange jassen. En dan hadden ze ook
altijd een heel gemeen bruin stokje bij zich, waarmee ze tegen
hun eigen benen sloegen.
‘Waarom doen ze dat toch?’ vroeg Chaja.
‘Dat is om te oefenen voor als ze jou gaan slaan als je geen
nette taartjes maakt.’
Dat waren de officieren. Geen stoep leek breed genoeg voor ze.
Er was ook een iets minder angstaanjagend soort, met op hun
hoofd een kepi. Meestal liepen die met een heleboel, en dan in
nette rijen van drie, net als de taartjes. Die waren veel minder
indrukwekkend gekleed.
‘Zo’n groep, dat is een gareel,’ wist Hadas.
Chaja was vol bewondering voor haar knappe zusje.
‘Als onze klas naar gymnastiek gaat, in de school van de katholieken,
bij de Incassobank, dan moeten we ook als een gareel
lopen. Net als de moffen.’
‘Dat mogen we toch niet zeggen,’ fluisterde Chaja, en ze keek
weer schichtig over haar schouder of er niet zo een met een gemeen
stokje in de buurt was.
‘Nee, van papa en mama mag het niet, maar op school zegt
iedereen moffen. Het kan dus degelijk wel.’
Chaja, die toch in het algemeen alles wat Hadas zei voetstoots
voor waar aannam, zei met een benepen stemmetje: ‘Naomi zegt
dat Dolf altijd “Duitsers” zegt.’
Dolf van Sleeswijk zat in de klas van Naomi en zijn jongere
broertje Adolf in de klas van Hadas.
‘Ja, maar Adolf en hij zijn nsb’ers.’
Tsinegolde’s snibbige commentaar op de namen van de Van
Sleeswijk-jongens was: fantasie hebben die mensen ook al niet.
‘Mama zegt trouwens ook weleens moffen,’ zei Hadas nog.
‘Jawel,’ zei Chaja, ‘maar dan zegt ze er altijd o pardon achteraan.’
70
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 70 27-02-13 10:30