Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

verstandig van je. Hoe kan ik je laten begrijpen dat je dat inderdaad
kunt doen?’
Polleke keek ongelukkig en haalde haar schouders op.
‘Weet je wat,’ zei Diet vriendelijk. ‘Laat me eens proberen
of ik kan zeggen wat jij eigenlijk wilt zeggen. Is het misschien
zo? De kinderen die Carla hier heeft gebracht kunnen hier niet
blijven. Ze moeten ergens anders naartoe, en jullie weten niet
waarheen. En je vraagt je af of ik misschien een plek weet. Is het
dat misschien?’
Polleke lachte nu flauwtjes. ‘Het is tot nu toe altijd heel goed
gegaan, maar deze twee zijn zo onverwacht gekomen. We hebben
zo gauw geen adres. Niet voor vannacht. Misschien morgenmiddag
wel.’ Haar ogen werden nat. De tranen bleven nog maar net
op hun plaats.
‘Hm,’ zei Diet. ‘Laat me even denken. Ik zou iemand moeten
opbellen. Ellendig dat we geen telefoon meer hebben.’
‘Ik weet wel een telefoon, maar dan zou ik zelf moeten gaan
opbellen, want ik mag niet, nou ja, ik kan niet zeggen waar die is.’
Diet knikte bedachtzaam. ‘Goed. Ga jij dan maar opbellen.
Ik geef je een nummer. Als de telefoon wordt opgenomen, moet
je het volgende zeggen: Ik bel namens Diet. Ik studeer in Utrecht
en woon bij haar in huis. Diet vraagt of ze jullie iets mag komen
brengen. Twee schattige hondjes.’ Er verscheen weer een voorzichtig
lachje op Polleke’s gezicht. ‘Kunnen die vannacht bij jullie blijven?
Waarschijnlijk kunnen ze morgen bij een ander baasje terecht.’
Bij de Idsinga’s ging de telefoon. Tjalling was net thuis. Hij had
zijn jas nog aan. Hij nam op.
‘Met Idsinga.’
Een onbekende meisjesstem.
Polleke zei haar lesje op. De precieze woorden die Diet had
voorgezegd: ‘Ik bel namens Diet. Ik studeer in Utrecht en woon
bij haar in huis. Diet vraagt of ze jullie iets mag komen brengen.
Twee schattige hondjes. Kunnen die vannacht bij u blijven?
Waarschijnlijk kunnen ze morgen bij een ander baasje terecht.’
Even was Tjalling stil. Maar lang duurde dat niet.
172
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 172 27-02-13 10:30