Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

legd op het Emmaplein, bij het standbeeld van de koninginmoeder,
en dat er op straat was gehost en gezongen. Maar hier
en daar waren ook relletjes ontstaan en hadden de zwarte uniformen
schoten gelost. Er waren zelfs gewonden gevallen.
Of het nu wel of niet goed was van de koningin om naar Engeland
te zijn gegaan hield Tjalling en Tsinegolde niet zo bezig.
Niet dat ze haar niet het beste gunden, maar ze hadden nooit ook
maar een oranje strikje op hun jas gespeld op haar verjaardag. Nu
was het weer 31 augustus. En dit jaar werd die dag in de Rodenburghlaan
wel degelijk gevierd.
De kinderen vonden vrijdagmorgen bij het ontbijt naast hun
bord alledrie een mooie bloem van stof. Drie gekartelde rondjes
onder elkaar, de volgende steeds wat groter dan de vorige. De
onderste was rood, dan wit, dan blauw. En ook nog twee oranje
lintjes daaraan. Tsinegolde had ze in een opwelling gemaakt, de
vorige avond na het stoppen van weer een paar mottengaten. De
kinderen mochten hem niet op straat dragen, maar wel in huis
en in de tuin, en alleen maar deze ene dag.
‘Mooi!’ zei Chaja blij en ze streek liefkozend over de twee
oranje lintjes. ‘Zijn dat nou onderdanen?’ vroeg ze, op haar tenen
voor de spiegel.
Tsinegolde: ‘Nee, dit zijn cocardes.’
‘Wat zijn onderdanen eigenlijk?’ Hadas had besloten er nu
toch maar voor uit te komen dat zij dat ook niet wist.
‘Zo noemt de koningin alle Nederlanders weleens,’ zei Tsinegolde.
Hadas: ‘O? En hoe noemt ze dan bijvoorbeeld Duitsers?’
‘Haar schoonfamilie,’ zei Naomi.
Er was ook voor het eerst sinds een hele tijd weer een toetje,
een pudding. Sheba’s recept schreef voor hem met stukjes sinaasappel
af te werken, maar deze was versierd met een kroontje van
schijfjes wortel.
‘Lekker,’ zei Tjalling. ‘Leve de koningin.’
82
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 82 27-02-13 10:30