Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

Omdat Tjalling alsmaar niks zei, voegde hij er nog aan toe:
‘Aan de dame teruggeven had echt geen zin, dat snap je toch?
Hè?’
En na weer een stilte: ‘Het was een handige tas om mijn eigen
dingetjes in te bewaren, weet je. En nou ja, zij ging immers weg,
en in Westerbork zou er geen haan naar kraaien.’
Tjalling was geschokt. Ook wel blij dat hij nu wist hoe het
was gegaan.
In een poging er luchtig over te doen, lachte de man beschaamd:
‘Behalve nu dan. Lig ik me hier mooi naast een haan
die ernaar kraait! Wie had dat ooit gedacht.’
Tjalling voelde geen aversie meer jegens zijn kamergenoot.
Eerder compassie.
Overigens taalde deze Marnix van Dam er niet naar om de tas
alsnog aan Rosalie’s neef te geven.
Patiënt Van Dam zou ’s middags van de arts te horen krijgen
wanneer hij naar huis kon. Morgen of overmorgen was de prognose.
Nu hij zijn verhaal had verteld, was er kennelijk iets van
hem afgevallen. Hij babbelde er voortdurend op los. Niet over
Westerbork, niet over Auschwitz, over banaliteiten.
Zijn loze gepraat hinderde Tjalling in hoge mate. Ten eerste
zat hij zelf nog steeds onder de medicijnen, en al genazen sommige
ervan hem misschien, er waren er zeker ook bij die hem
doodmoe maakten, en ten tweede had hij veel verdrietigs om te
overdenken.
‘Als alles zo blijft gaan, kunt u morgen best naar huis,’ zei de
arts op zijn middagronde tegen Van Dam.
’s Nachts werd de man niet goed. Van schuldgevoel? Van berouw?
Of van opwinding over zijn aanstaande ontslag uit het ziekenhuis?
Hij moest braken. Hij kon het belletje bij zijn bed niet
vinden. Hij riep zijn buurman, die eindelijk was ingeslapen na
uren wakker te hebben gelegen vanwege het emotionerende relaas
over Rosalie en al die andere beklagenswaardigen. En omdat ze in
het taalgebruik van de boodschapper ‘sukkels’ en ‘sloebers’ waren.
Tjalling was meteen weer klaarwakker. Hij drukte op zijn ei-
313
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 313 27-02-13 10:30