Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

‘Weet ik veel. Zeker naar Jeruzalem, dat zong hij toch altijd,
de dunne?’
‘O ja. Is dat eigenlijk ver?’
‘Nou, zoiets als opa en oma in Nijmegen.’
‘Waarom eigenlijk?’
‘Omdat al hun sigaretten op waren.’
Chaja vond het natuurlijk best fijn dat Hadas altijd op alles
het antwoord wist, maar ze was er ook jaloers op. Na de zomervakantie
mocht ze zelf ook naar school, en dan zou ze net zo
knap worden.
Ze deden erg hun best de liefste schildpad uit te zoeken, maar
dat lukte niet, want er waren er twee het liefste.
‘Niks aan te doen,’ zei Hadas. ‘Dan moeten we er maar twee
kopen.’
De terugweg leek veel langer dan de heenweg. Ze waren moe,
het was nog warmer geworden en ze moesten nog voorzichtiger
lopen vanwege de schildpadden in de tas.
Het lopen op het schuine talud was ook niet lekker, dus besloot
Hadas haar sandalen uit te doen. En Chaja dus ook. Ja,
zo had je meer houvast. Maar toen ook dat niet echt makkelijk
bleek te zijn, stapte Hadas gewoon op de weg in het verse asfalt,
en Chaja ook. Daarna stapte Hadas in een zandhoop en Chaja
ook. En weer in het asfalt, en toen in het grind en weer in het
asfalt... Toen ze de dijk verlieten waren de meisjes allebei vijf
centimeter langer geworden.
Eerst giechelden ze erom, maar hoe dichter ze bij huis kwamen,
hoe meer ze dachten dat mama het niet leuk zou vinden.
Het werd een zware woedeaanval. Een tot nu toe onbekend
verschijnsel. Ongetwijfeld was de woede van Tsinegolde
voornamelijk angst dat haar petites chéries hun verdere leven op
klompvoetjes zouden moeten lopen, maar zo voelde het niet
voor de twee delinquenten. Ze werden een voor een door het
huis helemaal naar de zandbak getild en moesten daar met borstels
en water en takjes en een pannensponsje hun voeten weer
schoon zien te krijgen.
Eerst zong Hadas nog opgewekt van het meisje op haar klom-
79
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 79 27-02-13 10:30