Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

dergaan. Niet alleen zagen ze ook de oude heer Davidson niet, er
was zelfs geen enkel pakje sigaretten te bekennen.
De hele etalage was bedekt met zaagsel en hij was door twee
glazen schotten verdeeld in drie afdelingen. Iedere afdeling had
een ander type bewoner: landschildpadden, moerasschildpadden,
en cavia’s. De kennis van de meisjes reikte minder ver. Voor
hen waren het platte schildpadden, bolle schildpadden, en marmotjes.
‘O mama!’
‘Kijk nou toch!’
‘Zo lief!’
‘Die kleine marmotjes!’
‘Nee, die bolle schildpadden, die zijn de liefste!’
‘Nee, die platte!’
‘Moerasschildpadden,’ wees Jules met zijn slanke bewegelijke
vingers, bescheiden de Franse meisjes corrigerend. ‘En die daar
zijn landschildpadden.’ Zijn vader had geen verstand van baggeren,
maar hij was bioloog en doceerde een vak dat met reptielen
te maken had aan de universiteit van Amsterdam.
‘Wat goed dat je dat weet, Jules,’ zei Tsinegolde. Jules glom.
Ze deed er nog een schepje bovenop. Een oprecht gemeend
schepje: ‘En je bent ook al zo muzikaal. Je moet maar luit gaan
spelen met die lenige vingers van je. Of harp. Dan kun je zingen
en jezelf begeleiden.’
En Hadas joelde: ‘Joepie, Jules, dan komen we allemaal appeldisseren.’
‘Applaudisseren,’ zei Tsinegolde.
‘Applaudisseren,’ zei Hadas.
‘O, mama, kunnen we niet zo’n marmotje kopen?’ vleide Naomi.
‘Hè nee, zo’n schildpadje,’ zei Chaja.
Ook Tsinegolde was vertederd, maar ze zei flink: ‘Nee, we
kunnen niet een schildpad kopen. En ook geen marmot. Waar
moeten we ze laten. We hebben toch geen hok voor ze? Kom.
Naar huis, jongens.’
‘Hoezo een hok?’ schreeuwde Hadas terwijl ze een indianen-
47
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 47 27-02-13 10:30