Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

megen ruiken. Ze waren hier en daar tot op de draad versleten en
Tsinegolde spendeerde heel wat uren aan het repareren ervan. Aan
de tuinkant hadden nooit gordijnen gehangen, zelfs geen vitrage.
(Tsinegolde: ‘Zonlicht is onontbeerlijk voor opgroeiende kinderen.’)
Boven de ramen aan de achterkant bevestigde Tjalling een
lange stok. Hadas en Chaja gaven commentaar.
Hadas: ‘Rechts moet hoger. – Nee, lager. – Nee hoger.’
Tjalling: ‘Zo?’
‘Hoger dan lager.’
‘Zo?’
‘Lager dan hoger.’
‘Zo?’
‘Hoger dan lager dan hoger.’
Chaja’s duit in het zakje was begrijpelijker, maar even zinloos:
‘Weet je, papa, het moet recht.’
Toen Tjalling met een zucht van het trapje afkwam, schudde
Hadas meewarig haar hoofd: ‘Je talent ligt onbekenbaar op een
ander terrein.’
‘Onmiskenbaar grr,’ zei Tjalling.
‘Onmiskenbaar grr,’ zei Hadas.
Om de stok zat zwart papier gerold. Dat moest je voorzichtig
(en een beetje scheef vanwege de tenslotte toch nog hoger dan
lager bevestigde stok) naar beneden trekken voordat je een lamp
mocht aanknippen. Maar nu was het nog zomer en de lampen
gingen pas aan als de kinderen al in bed lagen.
Tsinegolde schraapte zorgvuldiger dan voorheen de boterpapiertjes
schoon. En de pan waarin ze tussen de middag de overgebleven
aardappels bakte, waste ze nog maar om de dag af.
Tjalling had tot nu toe ter afwisseling van het voorlezen van
Hector Malot, ook weleens een zelfverzonnen verhaal verteld,
dat ging altijd over een arm meisje dat een gouden tientje vond
in een veel te hard gebakken brood. Maar nu had hij een nieuw
verhaal: over een wonderpan waar vanzelf als je een restje aardappels
wilde opbakken een klontje boter in verscheen.
‘Juist,’ zei Hadas. ‘Zolang je hem maar niet afwast.’
Toen Tsinegolde weer eens lof had gemaakt, was er deze keer
73
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 73 27-02-13 10:30