Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

en daar waren ook onder deze tak eikels veilig in de grond achtergebleven,
vruchten met nieuw zaad: allen die in Denemarken
hadden geleefd en nu een onderkomen in Zweden hadden
gekregen, allen in Bulgarije, het land dat ondanks zijn verbond
met Duitsland had geweigerd zijn joden uit te leveren, weinigen
in Nederland, zoals de medebewoners in de Rodenburghlaan.
Een deel was de dodendans ontsprongen. Ondanks zijn vaste
voornemen, lukte het de man van wie Tsinegolde de naam niet
wenste uit te spreken niet het joodse volk in Europa compleet uit
te roeien. Na de ondergang van Het Derde Rijk zou het, tegen
alle nog komende verdrukking in, weer uitbotten. Al zouden de
wonden slecht en heel langzaam of helemaal niet genezen.
En alsmaar waren de geallieerden nog in geen velden of wegen te
bespeuren, nou ja af en toe in de lucht, maar niet om vanuit de
lucht de gaskamers of de spoorlijnen die erheen leidden onklaar
te maken. De Joodse Raad had zich daar danig op verkeken, of
wat natuurlijk ook heel goed mogelijk is, zich in zijn machteloosheid
een rad voor de ogen laten draaien. Telkens weer bleek dat
het op een lijst staan geen garantie was voor veiligheid. Zelfs niet
het op de ‘Barneveld-lijst’ staan van de leden van de Joodse Raad
zelf. Garantie? Vergeet het maar. Het adagium van de Duitsers
was: ‘bis auf Weiteres’. Dat stond trouwens te lezen in de tekst van
iedere stempel.
230
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 230 27-02-13 10:30