Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

de Dobrowitzen zeggen. Daar kom ik vaak. Dan zal ik zien wat
ik kan doen.’
Thuis vertelde hij aan Tsinegolde van zijn ontmoeting met Daan
Gomez. Tsinegolde op haar beurt, vertelde wat ze juist die middag
van Ans had vernomen. De dochters van Ans en Her Mertens
zaten ook op de Michiel de Ruyterschool, net als hun eigen
meisjes. Ans had een uitzending van Radio Oranje beluisterd.
Daarin was gewaarschuwd tegen het betalen voor uitreisvergunningen.
Ze had het goed gehoord. Er was door de Duitsers
een aanbod gedaan om vijfhonderd Nederlanders te laten gaan
(mensen die anders op transport naar Polen zouden gaan, werd
natuurlijk bedoeld) tegen betaling van vijf miljoen Zwitserse
francs, op voorwaarde dat de Nederlandse regering garant stond
voor de betaling van dat bedrag.
‘En verder,’ zei Tsinegolde, ‘heeft Ans tot haar ontzetting
gehoord dat onze ministers in Engeland zeggen: “niet zwichten
voor afpersing, laat ze maar gewoon lekker op transport gaan”.
Wacht, ik heb het voor je opgeschreven:
“De Nederlandse regering is met leedwezen…” – toch prettig
om te weten dat het ze leed doet – “…is met leedwezen tot de
overtuiging gekomen dat zij aan deze praktijken der Duitsers niet
kan meewerken…” Niet kan? Niet wil, zou ik zeggen. “De enkeling
die ontsnapt...” Ook al zo misselijk. Alsof het om misdadigers
gaat die uit een gevangenis ontsnappen. Waarom zeggen ze niet
gewoon die ontkomt aan het op transport gesteld worden, en dus
aan de grote kans dat hij het er niet levend afbrengt, “...de enkeling
die ontsnapt, weegt minder zwaar dan de miljoenen Nederlanders
die daardoor langer onder Duitse druk zouden blijven.” Hoe
durven ze. Is het niet om te huilen?’
Tjalling knikte, maar het knikken was meer schudden vanwege
zijn misprijzen.
‘Dus ze zeggen feitelijk tegen vijfhonderd mensen: ga nou
braaf op transport, jammer dan voor jullie, maar ja, anders zitten
die Duitsers zoveel langer op onze stoelen.’
161
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 161 27-02-13 10:30