Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

en zowel zijn onafscheidelijke polswarmers van tante Rosalie als
een paar heel dikke wanten. De berg eierkolen slonk schrikbarend,
dus zei hij soms: ‘Fred, beetje kalm aan met de kolen.’
Maar daar was oom Fred niet zo handig in.
Naomi kocht om de paar dagen twee flessen melk en soms
wat bonen of een groene kool, bij boer Roeterink en zijn vrouw
Miti, die anders dan later werd gezegd van boeren in het westen
van het land, heel gul waren en hun hongerige klanten niet
overvroegen. Roeterink had zelfs een keer tegen Naomi gezegd:
‘Jullie hebben toch zo’n groot gezin, hier, ik doe er nog een
schep bovenop.’
En Naomi had geantwoord, heel geroutineerd, ze had er zelfs
geen kleur bij gekregen: ‘Nou, zo’n groot gezin..., we zijn maar
met z’n vijven, hoor. En m’n moeder is ziek. Die eet nu bijna niks.’
Maar boer Roeterink had met een knipoog gezegd: ‘Als je
moeder ziek is, moet ze juist veel eten. Dus, weet je wat, ik doe
er nog een schep bij.’
In december gingen Hadas en Chaja alleen nog maar ’s morgens
naar school, omdat ook meneer Verbeek zijn kolenberg
zag slinken. Ze brachten om de beurt een warmwaterzakje naar
mama, want Tsinegolde had het boven in de kleine slaapkamer
altijd koud, hoeveel kruiken Hadas en Chaja ook brachten.
Tante Kiki zette er steeds weer een nieuwe ketel water voor op
het kacheltje.
‘Hè, Fred-lieverd, stook ’m eens een beetje op,’ zei ze dan,
en Fred-lieverd zei: ‘Nee Kiki-schat, we moeten kalm aan doen
met de kolen.’
Nu Tsinegolde ziek was, waren niet alleen de onderduikers
altijd heel stil, maar ook de kinderen. En papa Tjalling keek
altijd maar zo treurig. Het was niet fijn.
Oom Pil was er dus sinds oktober niet meer. Dat was ook al
zo naar. Het was een afscheid met veel tranen geweest. Hadas
had haar armen om zijn middel geslagen en gezegd dat ze van
hem hield, en of hij nog eens op bezoek kwam. En Naomi had
gevraagd of hij nu naar een fijner huis ging.
255
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 255 27-02-13 10:30