Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

Een uur later stond een taxi voor de deur. Ze klommen er allevier
in. Tsinegolde naast de chauffeur en de kinderen achterin,
Chaja in het midden.
‘Ik heb een zakdoek bij me, voor als we moeten huilen, en
kijk: De meisjes van de hondekennel,’ (lievelingsboek van Naomi).
‘Juist,’ zei Hadas. ‘Van J...H... Brink... greve... – En... trop’,
las ze goedkeurend. Meester Van der Paardt, de meester van Naomi,
was pas voor de juf van Hadas ingevallen. Bij die gelegenheid
had hij de klas geleerd dat het heel volwassen is om niet
alleen naar de titel van een boek te kijken, maar ook naar de
naam van de schrijver. En omdat ze hem sinds die ene middag
adoreerde, wilde ze niets liever dan volwassen lijken in zijn ogen.
Zelf had ze een grote papieren zak de auto ingesmokkeld. Die
hield ze nu in de lucht. ‘Ik heb de po, voor als een van ons een
plas moet.’
Chaja begon te huilen.
Hadas zei: ‘Zakdoek. Chaja huilt.’
‘Waarom huilt Chaja?’ vroeg Tsinegolde zonder zich om te
draaien, opdat de kinderen niet zouden zien dat ze zelf ook huilde.
Alweer.
Naomi gaf de vraag door: ‘Waarom huil je, Chaja?’
‘Omdat ik Machmoet heb meegenomen, en Polka (kameel en
ijsbeer), maar niemand voor jullie.’
‘Geeft niet,’ zei Hadas. ‘Je mag toch wel op de po.’
‘Geeft niet,’ zei Naomi, ‘hier, veeg je tranen af.’
Chaja kneedde de schone zakdoek tot een prop en veegde over
haar wangen. ‘Dan mogen jullie Polka en Machmoet even vasthouden.’
En zo bracht de oorlog in de taxi tussen Nieuwer-Amstel en
Alkmaar ook iets moois.
60
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 60 27-02-13 10:30