Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

‘Meneer Idsinga!’
Tjalling keek om, en zag tot zijn verbazing de man van de
opgetrokken wenkbrauwen. ‘Heb ik iets laten liggen?’
‘Nee nee,’ zei de man. ‘Maar sorry, ik hoorde uw naam, en ik
meende al u te herkennen. Ik ben Dirk van Vreeswijk.’
Het gezicht van de man kwam Tjalling niet helemaal onbekend
voor, maar de naam zei hem niks.
‘Sorry. Nogmaals. Stom,’ zei de man. ‘Zo kent u me natuurlijk
niet. Vroeger was het Dolf. Dolf van Sleeswijk.’
‘Ach ja, Dolf,’ zei Tjalling. ‘Je zat bij Naomi in de klas. Je
hond moest naar de veearts. Ja, ik herinner het me. Hoe gaat het,
jongen?’
‘Met mij gaat het goed, dank u wel. Ik heb gehoord dat uw
vrouw is overleden. Verschrikkelijk. Heel erg vind ik dat. Ze was
ontzettend aardig.’
‘Ja,’ zei Tjalling, ‘Dat was ze.’ En hij knikte met een halve
glimlach. ‘Ik stel me zo voor dat jullie het ook niet makkelijk
hebben gehad na de oorlog.’
Dolf-Dirk schudde zijn hoofd. ‘Nee, trouwens in de oorlog
ook niet bepaald. Ik vond het geweldig van u dat u me toen
geholpen hebt met die ouwe Laddie. En m’n moeder ook. Bijna
niemand zou dat hebben gedaan.’
Het bleef even stil. Toen voegde hij eraan toe: ‘Voor het kind
van een nsb’er.’
Tjalling legde een hand op Dolf z’n schouder. ‘Niemand is
verantwoordelijk voor de daden van zijn ouders.’
Dolf zei: ‘Mag ik u een kop koffie aanbieden?’
Tjalling wilde eigenlijk naar huis, maar hij knikte hem bemoedigend
toe en zei: ‘Heel graag, jongen.’
Dolf vertelde dat zijn vader na de oorlog een poos geïnterneerd
was geweest. Naar om te zeggen, maar het had het voor
het gezin wel wat makkelijker gemaakt. Moeder Van Sleeswijk
was er overigens helemaal aan onderdoor gegaan. Ze was opgenomen
geweest in Zon en Schild, na enkele maanden daar weer
uitgekomen, en korte tijd later was ze voor een trein gesprongen.
‘Mijn god, wat vreselijk voor jullie,’ zei Tjalling. Hij dacht
299
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 299 27-02-13 10:30