Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

33
Op de terugweg naar huis, schoot Tjalling steeds in de lach als hij
aan de opticien-sigarenhandelaar op zijn lamp dacht.
Het schemerde al toen hij over de De Ruyschlaan fietste.
Daardoor zag hij wel dat er iets langs de kant van de weg lag, net
voorbij het grasveldje tussen de rozenbottelstruiken, maar niet
wat het was. Dichterbij gekomen hoorde hij gepieuw. Hij onderscheidde
een kind dat op z’n knieën zat. Over iets heen gebogen,
zo te zien. Tjalling stapte af. Jazeker, een jongen, tien, twaalf jaar,
en het klagelijk pieuwen kwam van een grote hond.
‘Heb je een probleem?’ vroeg Tjalling vriendelijk.
De jongen knikte. ‘Laddie kan niet lopen. Ik heb hem een
eind gedragen, maar hij is zo zwaar.’
‘Ben je ver van huis? Waar moeten jullie naartoe?’
‘Naar de dierenarts. Maar ’t is veel verder dan ik dacht. M’n
vader zou ons met de auto brengen. Maar hij is nog niet thuis. Ik
denk dat hij het is vergeten.’
‘Dat jullie nog een auto hebben! Is je vader arts?’
‘Nee, aardrijkskundeleraar.’
Er ging een belletje rinkelen bij Tjalling. Aardrijkskundeleraar.
Wie was ook weer aardrijkskundeleraar?
Dolf z’n vader. Van Sleeswijk. De Brahms-muziekmiddag!
Verdomme. Zat hij hier gezellig in de schemer met het kind van
een nsb’er. Tjalling moest even slikken. Maar ja, kind in nood is
kind in nood, en hond in nood net zo.
‘Kom, samen krijgen we het wel voor elkaar. Mooi dat ik m’n
karretje juist achter de fiets heb.’
Terwijl Dolf de fiets vasthield, tilde Tjalling de hond in het
karretje, inderdaad best zwaar. Vervolgens gingen ze te voet naar
de dierenarts, inderdaad best ver. Tjalling stuurde de fiets, Dolf
wees de weg en zorgde dat Laddie zich rustig hield.
De dierenarts had de vorige dag tegen meneer Van Sleeswijk
via de telefoon gezegd dat hij op dit uur nog kon komen met de
hond. Terwijl hij de zieke poot behandelde, keek Dolf nieuwsgierig
rond, en piekerde Tjalling over een vervanger voor mevrouw
243
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 243 27-02-13 10:30