Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

een broer van haar overleden man. Lea was een vroegere collega
van Rosa II. Het adres was Tjalling vergeten, maar wel wist hij
nog precies hoe hij rijden moest. Na de kerk rechts, bij een Tsplitsing
weer rechts... het huis met in de voordeur een raampje
in de vorm van een hart.
Hij besloot erheen te gaan om te horen of alles naar wens
ging. Het bleek vlak bij het huis te zijn waar hij de papieren
moest ophalen.
Lea was blij Tjalling te zien, en ja ze waren allemaal nog veilig
en gezond, haar zwager, diens vrouw, de beide kinderen en
zijzelf. En ze waren vol vertrouwen dat niemand in de omgeving
er erg in had dat ze hier waren. Het echtpaar was allerliefst voor
de drie onderduikers. Dat was ook Tjallings indruk. Alleen maar
reden tot dankbaarheid, en jazeker, iedereen was uiterst voorzichtig.
Niets te klagen. Zeker niet nu ze hadden gehoord hoe
het de weggevoerden verging.
‘O? Hebben jullie daar dan nieuws over? Heb je iets gehoord?’
‘Nou en of. Echt verschrikkelijk. Vertel jij maar, Tzwi, wat je
weet.’
Tzwi van eenentwintig had afgelopen zomer geprobeerd naar
Zwitserland te ontkomen. Op zijn tocht had hij vriendschap gesloten
met een zekere Otto, die via via had gehoord dat de Duitsers
waren begonnen joden met gas te doden.
‘Met gas?!’
‘Ja. Grote groepen mensen tegelijk. Otto had van de man gehoord
dat in het zuiden van Polen een kamp was ingericht als een
soort fabriek. Een fabriek waar ze – je kunt het je niet voorstellen
– grote groepen mensen in een ruimte opsloten en dan doodden.
Een fabriek die lijken produceerde dus. En dat doden ging met
gas. Otto’s zegsman had begrepen dat het om blauwzuurgas ging,
maar dat wist de man niet zeker, want iemand anders had gezegd
dat het om een heel ander gas ging. De man had geprobeerd een
ambassade van een van de geallieerde landen te bereiken, om
te vertellen wat hij wist. Het probleem was dat niemand hem
geloofde.’
Tzwi had het overigens niet voor elkaar gekregen om de grens
166
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 166 27-02-13 10:30