Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

7
Langs de Grebbelinie was het die zaterdag en zondag heel wat
minder vredig. De details hoorde men pas veel later: De mannen
van het Nederlandse leger die er moesten proberen de Duitsers
de doorgang te versperren, waren totaal niet tegen die taak
opgewassen. Hun telefoonverbindingen vielen uit, en vielen ze
niet uit, dan raakten de batterijen wel leeg. Zo kwam het dat de
afzonderlijke legeronderdelen geen contact met elkaar konden
krijgen. Dat had zelfs het dramatische gevolg dat een te hulp
komend peloton soldaten werd beschoten door precies diegenen
voor wie de assistentie bedoeld was, een groep jonge jongens die,
bang en moe van slaapgebrek na de doorwaakte nacht, dringend
versterking nodig hadden, en die nu in de waan verkeerden dat
ze door de vijand werden beslopen.
Er waren niet voldoende stevige schoenen, er waren geen
handgranaten om ook aan de Duitse kant verderf te zaaien.
Loopgraven waren er wel, maar ja, die waren niet bedrijfsklaar,
want er lag nog gaas of prikkeldraad overheen.
Er waren soldaten die met een witte zakdoek zwaaiden nog
voordat ze ook maar een Duitser hadden gezien. Er waren er –
soms met hele pelotons tegelijk – die ervandoor gingen zodra ze
zagen hoe goed bewapend en gedisciplineerd hun tegenstander
was. Geen wonder, als je zelf zo armetierig bent voorzien van
materiaal. Wel was door de Nederlandse Strijdkrachten gezorgd
dat bij de bruggen over de IJssel en over het Apeldoorns kanaal
voldoende munitie lag. Die werden dan ook zowat allemaal met
grote voortvarendheid opgeblazen, maar dat betekende hooguit
een halve dag oponthoud voor de vijand. Die had kennelijk op
dat opblazen gerekend en wist zich binnen de kortste keren te
redden met bootjes en noodbruggen.
In Alkmaar stond Tjalling zijn gezin op te wachten.
‘Ik heb vanmiddag verlof gekregen om met jullie mee te kunnen
naar kasteel Radboud in Medemblik.’
‘Een kasteel! Gaan we naar een kasteel?’ juichte Hadas.
61
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 61 27-02-13 10:30