Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

geweest, er kwam niemand. Nou ja, de poes van de achterburen
verscheen op de muur en ging zich zitten wassen.
Naomi en Hadas slopen naar de kleine slaapkamer. Boven
moest Hadas het krukje vasthouden (geen rugleuning, daarom
stond het in de kleine slaapkamer). Naomi klom erop, maakte
zich meester van de helm, overhandigde hem aan Hadas, stapte
eraf. Alles volgens plan. Ook het met de buit afdalen naar de
benedenverdieping en het ongezien de tuin inlopen verliep probleemloos.
Chaja was jaloers, vanwege haar geringe aandeel in de
operatie, maar ze werd grootmoedig bevorderd tot waterdraagster
en mocht met het minuscule poppenhuisemmertje net zo
lang heen en weer lopen naar de buitenkraan (negenentwintig
keer) tot het zwembad vol genoeg was. Vonden Naomi en Hadas.
De moerasschildpadden verwaardigden zich niet uit zichzelf
een duik te nemen. Dus deponeerde ongeduldige, of positiever:
ondernemende Hadas Zacharias ten slotte zelf maar in het water.
Hij kon éénmaal zijn pootjes heen en éénmaal zijn pootjes weer
bewegen, was toen aan de overkant en klom onmiddellijk uit de
helm om zich vervolgens, met wat voor zijn doen een reuzenvaart
was, zo ver mogelijk van het water te spoeden.
Op dat moment riep mama: ‘Handen wassen en aan tafel.’
Het was 15 oktober.
Twee dagen lang gebeurde er niets bijzonders, althans niet binnenshuis.
Maar buitenshuis werden door de Duitsers op 16 oktober
1942, als represaille voor sabotage, weer vijftien mensen
gefusilleerd, deze keer geen joden, maar zomaar drie gijzelaars
en twaalf verzetsstrijders. Ook mensen die nog een heel leven
voor zich hadden. Die dat ongetwijfeld graag hadden willen leven.
Vijftien mensen met ieder een naam: Dirk Bannink, Hendrik
van Dam, Cornelis Endeveld, Wilhelmus Ewijk, Aalbert
Gerritsen, Jan Haantjes, Pieter van Heijningen, Jacobus van den
Kerkhoff, Jacobus Kors, Daniel van der Meulen, Evert Ooijevaar,
Johannes Roebers, Jacobus van Veen, Lukas Vrind en Aalder
Ymkers.
156
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 156 27-02-13 10:30