Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

35
Iedere woensdag om twaalf uur, ging Hadas vanuit school eerst
naar de Rodenburghlaan voor de vioolles van oom Fred. Dan
dekte tante Ans met Jessie en Chaja een beetje later dan anders
de tafel voor de boterham. Dat was een stukje hard brood, waar
je haast geen hap vanaf kreeg. Ieder had in de kast zijn eigen
schoteltje met de wekelijkse portie boter om erop te smeren.
Oom Her, Jessie en de twee Idsinga-meisjes hadden hun klontje
de eerste weekdag meteen al op en aten de rest van de week het
brood dan maar droog. De andere bewoners, dat waren oma,
tante Ans en Ien, schraapten flinterdunne plakjes van hun privéklont,
zodat ze op ieder stukje brood althans het gebaar van smeren
konden maken. De discussie aan tafel ging dan ook vaker
over de boterklont dan over of mensen te vertrouwen waren, of
over hoe erg het was om ongeduldig te zijn.
Op een woensdag aan het eind van januari was Hadas er om één
uur nog niet, en om kwart over één ook nog niet. Chaja werd
ongerust.
‘Mag ik gaan kijken waar ze blijft?’
Dat mocht. Ze liep de gewone weg, ze kende niet eens een andere
weg, Hadas ook niet, dus elkaar mislopen was ondenkbaar.
Hoe dichter ze de Rodenburghlaan naderde, hoe ongeruster
ze werd. Waar bleef dat kind nou! Ze sloeg hun straat in, liep het
paadje over naar de voordeur en aarzelde. Er was iets vreemds.
Wat eigenlijk. Alles zag er toch gewoon uit. Of het nou de geluiden
waren, of de niet-geluiden. Of de geur? Hingen de gordijnen
anders? Ze keek door het zijraampje van de erker, en zag in de
vensterbank een afgescheurd stuk papier. Erop stond met slordige
grote letters: niet binnenkomen wa.
Niet binnenkomen wa? Ze had niet eens een sleutel. En de
onderduikers mochten niet opendoen als er werd gebeld.
Ineens wist ze het zeker, de moffen waren er. Dat rook ze.
Dat hoorde ze, nee dat hoorde ze juist niet. Ze deinsde achteruit,
het voortuintje uit, ze keek om zich heen en bedacht toen dat ze
260
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 260 27-02-13 10:30