Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

De verjaardag van oudtante Rosalie, of om precies te zijn van de
dochter van oudtante Rosalie op 16 februari, viel in 1941 op een
zondag. Rosalie wilde uitdrukkelijk haar eigen verjaardag op 15
november nooit vieren. Maar omdat haar familie in Nederland
erop stond minstens een maal per jaar iets te organiseren waarvan
Rosalie het middelpunt was, was het gewoonte geworden om
dat op de geboortedag van Esther te doen, de dochter die Joél
zich nog wel herinnerde, maar die verder niemand, noch van de
Idsinga’s, noch van de Dobrowitzen, had gekend. Rosalie was
blij met deze oplossing, want de geboortedag van haar dochter
herinnerde ze zich als een hoogtepunt in haar leven. Een van de
weinige hoogtepunten. Het hele gezin Idsinga zou er vanwege de
feestelijkheid al ’s morgens heen gaan.
Rosalie had in het huis van haar broer en schoonzuster zoals
gezegd een van de twee kleinste kamertjes. Er paste een opklapbed
in, en nog net een tafeltje en een stoel. En er waren twee lange
planken voor boeken boven het bed. De slaapkamer van Joél
en Sheba was dan wel wat groter, maar ook die was stampvol.
Lits jumeau, boekenkasten tot het plafond tegen alle wanden,
ook rondom het raam, en een piepklein mahoniehouten bureautje.
De kleren van het echtpaar hingen uit nood in de gang aan
een stang, een doek eroverheen gedrapeerd. De begaafde, maar
zo beklagenswaardige Mischa woonde in 1941 niet meer op de
Harmoniehof. Zijn mooie tuinkamer werd nu bewoond door
een meisje, een jonge vrouw eigenlijk, die geen deel uitmaakte
van het gezin. Ze huurde de kamer en at alleen af en toe voor de
gezelligheid mee.
Rosalie was veel later dan Joél en Sheba uit Rusland vertrokken,
dat wil zeggen gevlucht, namelijk pas nadat ze het bericht
had gekregen dat Wanja, haar zoon, was gesneuveld. Dat was
geweest in 1905, in dienst van het Russische leger, tijdens de oorlog
met Japan. Rosalie had bijna niets kunnen meenemen uit
Rusland, wel een paar brieven van Wanja, die hij vanuit het verre
Mantsjoerije had gestuurd, maar die pas aankwamen toen hij al
dood was. Ze vertelde graag over hem. Vooral dat hij toch zo’n
grapjas was als kind. Dat hij zijn been met een reep laken omwik-
101
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 101 27-02-13 10:30