Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

verschrikkingen doorgemaakt dat ze er niet over wilden of zelfs
niet over konden praten. Ook kwam voor dat ze er juist onafgebroken
over moesten praten, tot zelfs hardop in hun slaap. Andere
onderwerpen bestonden niet meer voor hen. Er kwam bij dat
ze niet met blijdschap werden binnengehaald, en dat is een eufemisme.
Er waren gunstige uitzonderingen, maar vaker kwam
het voor dat de ‘achtergeblevenen’, die het beslist ook moeilijk
hadden gehad, met name gedurende de laatste winter, maar van
wie de meesten, vergeleken met de concentratiekampbewoners,
een comfortabel leven hadden geleid, hun teleurstelling niet onder
stoelen of banken staken als hun vroegere buren in de straat
verschenen. Hun zo abrupt verlaten huis was er door vreemden
in beslag genomen, niet zelden met inboedel en al.
De weinigen die een kamp hadden overleefd, zochten nu een
dak boven hun hoofd. En natuurlijk bood Tjalling waar hij maar
kon weer de helpende hand.
Voor Berthe, de pianiste, vond hij een kamer aan de Vijzelgracht,
groot genoeg voor een vleugel. En ook die wist hij haar
te bezorgen. Voor het gezin van haar zusje Heleen vond hij een
geschikt huis in de buurt van Leiden.
In het grote gebouw aan het Roelof Hartplein, Huize Lydia,
waar in de oorlog de bezetter zich comfortabel had geïnstalleerd
met zijn secretariaten, zijn ambtenarij, zijn onovertroffen
systematiek, zijn grijze-muizen-voor-vermaak en zijn worsten,
stonden nu de restanten meubels en huisraad van de vernietigde
medemens, de niet-teruggekomenen, maar ook van de weinige
teruggekomenen. Die stonden daar te koop voor niet veel geld.
De revenuen gingen naar de nieuw opgerichte stichting ’40-’45.
Al speurend naar een geschikt instrument voor Berthe – met
een redelijk goede, eenvoudige piano zou ze ook al gelukkig zijn,
maar wie weet stond ergens haar eigen ingerekende Bechstein –
en ook, een verdieping hoger, naar bedden voor het gezin van
Heleen, stond hij ineens bij wijze van spreken oog in oog met
zijn eigen dierbare zware zwarte ronde tafel, waar het met-z’nvijven-gezin
zulke gelukkige avonden aan had doorgebracht. Er
zat een etiketje opgeplakt: 818. De man die de zaakjes in Huize
294
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 294 27-02-13 10:30