Bekijk hoofdstuk 1 - Educatheek.nl

ze een groter huis. Ook Tjalling, inmiddels opnieuw weduwnaar,
kwam toen meestal een nachtje.
Op een van die zomeravonden dat ze met z’n allen nog buiten
zaten, het kleine grut lag in bed, zei Rosa: ‘Ik ben bij Kiki
geweest.’
‘O?’ zei Tjalling. ‘Hoe is het met haar?’
‘Gaat wel. De jongens zoeken haar wel op, maar ze hebben
het denk ik druk met hun banen in het orkest, en ik vond haar
wel een beetje eenzaam.’
‘Ze hing altijd al erg aan Fred. Het leven zonder hem is dus
waarschijnlijk niet alleen verdrietig maar ook extra zwaar voor
haar,’ zei Tjalling.
‘Ik ben vlak na zijn dood ook al wel bij haar geweest,’ zei
Rosa, ‘maar nu ging ik eerlijkgezegd niet speciaal om haar op te
vrolijken.’
‘Zeker voor de viool,’ zei Hadas.
Rosa keek een beetje schuw richting Tjalling. Die fronste
inderdaad zijn wenkbrauwen. ‘Ja, dat klopt. Ik had wel enige
moeite het gesprek erop te brengen, en het liep dan ook uit op
een fiasco. Het woord viool was nog niet gevallen of ze klapte
dicht. Nou ja, ze zei zoiets als: “Ik wil het er niet over hebben.
Tsinegolde heeft tegen Fred gezegd dat de viool voor hem was als
ze dood zou gaan, en dus valt daar niet aan te tornen.”’
Hadas lachte venijnig: ‘Je had moeten vragen of ze erbij was
toen mama dat zei.’
Chaja opperde dat Tsinegolde het waarschijnlijk een beetje
anders had gezegd of minstens bedoeld. Zoiets als: ‘Als ik dood
ga, mag jij erop spelen.’
‘Dat zei ik ook,’ zei Rosa, ‘en toen liet Kiki zich min of meer
ontvallen dat Tsinegolde in elk geval had gezegd dat hij er zijn
hele leven op mocht spelen. Dat wist ik al lang, dat had ik namelijk
van Tsinegolde zelf gehoord, en het was juist daarom dat
ik – nu Fred er niet meer is – erover wou praten. Maar Kiki
zei: “Fred heeft de viool aan Fredje gegeven, en nu speelt Robert
erop. En daarmee basta.” En toen stuurde ze me in feite weg,
want ze moest naar de kapper.
303
De man van Tsinegolde Binnenwerk.indd 303 27-02-13 10:30