Časopis Maćicy Serbskeje 1885

188 E. Wjelan:Ja njewidźech na nim žanych křidłow,Tež ja młoduška jo wěrić njem’žu,Boju pak so, zo šće z nim kónc wozmješ.Mudry bě wšak Momčilo wójwoda,Mudry běše, tola je so zjebał,Swojej žonje takle wotmolwješe:Widosawa moja swěrna žona!Pře to chcu će lóhko potroštować,Lóhko budźeš widźeć Jabłukača křidła:Prěni spěwarjo hdyž zaspěwaju,Stań a dźi do konjemca toh’ nowoh’,Tehdy Jabłukač b’dźe pušćić křidła,Tehdy móžeš na nim křidła widźeć. —Wón pak ležo wusny z ćichim sonom.Momčil spi, pak njespi jemu žona,Ale słucha*) młoduška na łožu,Hdy b’dźa prěni spěwarjo tam spěwać;A hdyž prěni kapon zaspěwaše,Skoči młoda z mjehkeje postole,Zaswěćiła latarnju a swěcu,Nabra sobu smoliny a łojaA dźe prosto do konjemca nowoh’;Hlaj je prawda, štož bě Momčil prajił,Jabłukač je křidła popušćował,Popušćował křidła do kopyta;Tehdy wona křidła namazała,Namaza je z łojom a ze smólnym,Je ze swěcu křidła zapaliła,Spaliła tak Jabłukačej křidła,A štož njeje z wóhnjom skazyć móhła,To spod kolen přićahnyła twjerdo;Potom młoda dźěše do komoryA tam hrabnywši mječ MomčilowyZalěpi jón z lěpom z krwju měšanym,Potom smykny so na mjehke łožo.Hdyž na ranje zerja zabłyšćachu,Zebrał je so Momčilo wójwoda,Rjekny k swojej žonje Widosawje:*) = posłuchuje.„Widosawa, moja swěrna žona!Dźał je mi so dźiwny són dźens nocy,Zo so mróčałka mhły horje zwinyZe strón zaklateje Wasojewskej’,