Časopis Maćicy Serbskeje 1885

200 Wućahi z protokollow M. S.přećelow a spisaćelow, husto dosć drje zapóznaty a wobskoržo¬wany dla jeho duchowneho a literariskeho zwjazka ze słowjan¬skimi ludami, ale tež jako nawědźity muž a swěrny poddan připó¬znaty a česćeny před samymi wysokimi zemje, tež před Jeho Ma¬jestosću, našim lubowanym kralom, kotrehož je junu směł w serb¬skej rěči rozwučować. Porědko je štó swój lud tak lubo měł, takwjele za njón činił a so prócował, kaž njeboćički, njehladajo žanejemzdy, njedočakajo žaneho dźaka, njepytajo žaneje česće, njekedź¬bujo pak tež na žane hanjenje, z měrom a stroštnje swój puć dalekhodźo, dokelž měješe dobre swědomje we sebi. Ale tež žanewabjace poskićenje z wukraja njeje zamohło jeho z našeje srjedźiznywuwjesć. A čeho dla je swojich serbskich bratrow tak wulcy jaralubował, hdyž nic jich sprawneje, swěrneje a pobožneje mysle dla?njedźiwajo na to, kajkeho wuznaća su, w tym prawy evangelskia katholski, kiž bóle na to hlada, štož nas zjednoći, dyžli štož nasdźěli, muž křesćijanskeje znjesliwosće a lubosće. Na duchownstwoje junu studował po woli swojeju staršeju, po samsnym pokhile¬nju, ale hač runje njeje ženje žane zastojństwo w Knjezowej cyrkwipytał, dokelž jeho duchowne dary a mocy jeho na druhe poloskutkowanja pokazowachu a dowjedźechu, na rěčespytne, bjez Ser¬bami dotal mało wobdźěłane, dha je tola dźěłaćeŕ w Knjezowejwinicy był, nic jenož přećel cyrkwje a šule, duchownych a wu¬čerjow, ně, tež jich woprawdźity pomocnik, kiž je cyrkej a šulubjez Serbami stajnje mužnje zastupował a podpjerał ze słowoma skutkom, a nuza wosyroćenych serbskich wosadow je jemu bjezprěnimi blizko šła, a jej po móžnosći wotpomhać bě jemu naležanekaž komu hewak, a wustawy za to je sobu załožał. Wažneho aswěrneho sobudźěłaćerja smy z nim zhubili. Štó budźe khmany ahotowy, na jeho město stupić a je wupjelnić? Bohu k česći a Ser¬bam k wužitku, to bě jeho hesło a prawidło. Z kak wšelakimipředmjetami so na samym khorołožu hišće nošeše! Krótko předswojim poslednim bědźenjom je posledni zapis darow za maćičnydom přehladał a jeho so wjeselił. Knjez nad žiwjenjom a smjerćuje jemu pjero z ruki wzał, jako so jemu spodobaše. W słužbjeSerbowstwa je swoju strowosć přisadźił, cyłe Serbowstwo teho dlawo njeho žaruje. W Božej słužbje je swoje žiwjenje wjedł a wob¬zanknuł. Teho dla na njeho to słowo našeho zbóžnika nałožimy:„Ja mara dźěłać to dźěło teho, kiž je mje pósłał, dokelž je dźeń;nóc přińdźe, hdźež nichtó njemóže dźěłać.“ Bóh je jeho nam pó¬słał a z dźěłom jeho rukow nam słužił. Pobožny spěwaŕ rjeknje:Hdyž je naše žiwjenje krasne było, „dha je próca a křiwda było“;krasne je teho dla tež Smolerjowe žiwjenje było. Na Hrodźišku,hdźež w starodawnych časach hród serbskich wjeŕchow steješe awrjeskot a brinkot wójnskeje brónje so słyšeše, nětk pak ćišina