Časopis Maćicy Serbskeje 1885

190 E. Wjelan:Zetkaju joh’ dźewjeć čorne konje,Na nich pak nic jedyn jeho bratrow!Hdyž to widźi Momčilo wójwoda,Dha so rjekej wutroba rozpuknyZe žałosću nad bratrami wšěmi,Wosłabnyštej jemu běłej rucy,Njemóžeštej dale wjacy rubać;Tuž wón dyri konja Jabłukača,Dyri jeho z wotrohu a škórnjom,Zo by zlećił k hrodu Pyritoru,Ale kóń ’mu njemóže wjac lećić;Swari jeho Momčilo wójwoda:„Jabłukačo, njech će wjelki zjědźa!Ze žortom smój polećiłój druhdyBjez wšej’ nuzy, jeno samopašnje,A ty dźensa polećeć mi njechceš!“Tola konik rjehotajo rjeknje:„Hospodarjo Momčilo wójwoda!Ńjeswaŕ mje ani mje njepohanjej,Dźensa tebi polećeći njem’žu;Bóh njech zbije twoju Widosawu!Wona mi je zapaliła křidła,Štož njej’ móhła spalić z wóhnjom,Přićahnyła je pod kolen z twerdo;Pěši běž dha, hdźež so tebi lubi.“Hdyž to słyši Momčilo wójwoda,Sylzy roni po rjekowskim licu,Skoči dele z konja Jabłukača,Třikróć skoči, do hroda doskoči,Ale zawrjene su hródne wrota,Zawrjene a zaraćene kruće!Hdyž so Momčil widźi w tajkej nuzy,Zwoła wón sej sotru Jewrosimu:„Jewrosima, moja luba sotra!Pušć mi jeń’čku šlinku płótna,Hač bych k tebi wućeknyć móhł na hród.“Sotra z płačom bratrej wotmołwiła:„O mój bratře, wójwoda Momčilo!Kak ći móhła pušćić šlinku płótna,Hdyž je swakowa mi Widosawa,Swakowa a twoja njeswěrnicaK póstoli mi přiwjazała włosy?“Tola sotra smilneho je ducha,Žel wšak je jej rodźeneho bratra,