Actas da - Xunta de Galicia

— 20 —
Viviane Reding
códigos culturais, senón como o elo de unión e apertura cara ós demais. Así,
non abonda con que eu teña as miñas propias raíces, tamén é necesario que
chegue a abrirme cara ás raíces propias dos que están ó meu arredor. Noutras
palabras, non chega con que eu adquira coñecementos sobre a miña cultura e a
miña lingua, senón que tamén é necesario que comprenda e aprenda a coñece-la
lingua e a cultura dos veciños, porque, de non ser así, non me poderei
comunicar con eles. Por iso eu sempre digo que cantos máis alumnos se
integren nos programas de aprendizaxe de linguas, menos necesitaremos
integrar nos programas antirracismo. O multilingüismo é a base dunha
sociedade equilibrada e debe se-lo fundamento sobre o que se asente a nosa
Europa.
Continuamente pregúntanme se os terribles acontecementos do 11 de
setembro van muda-la miña política. E eu sempre respondo que non, que eses
acontecementos reforzan precisamente a nosa política, porque demostraron o
que a incomprensión e o rexeitamento dos demais poden causar. Por esta razón,
creo que esta Europa se vai construír xustamente sobre o contrario: sobre a
comprensión dos demais, sobre a comunicación dos demais, sobre a
colaboración cos demais, e é este o modelo que Europa tamén debe practicar
cos outros continentes. O 11 de setembro reforzou a nosa forma de actuar e de
pensar, porque este é o único medio de preserva-la paz, un modelo que quizais
haberá que pensar en facelo funcionar noutros continentes.
Unha lingua é un rexistro persoal, pero constitúe tamén un elemento de
prosperidade económica. Coñece-las linguas é poder funcionar nun mundo
globalizado, é poder traballar e exerce-la mobilidade nun gran mercado único.
Para ter un emprego mañá e para conservar ese emprego pasadomañá, as futuras
xeracións necesitarán a aprendizaxe das linguas.
A terceira mensaxe que quixen dar durante este ano é que as linguas son un
pracer, e non un traballo. Un pracer, ¿por que? Porque todo o mundo pode
aprendelas e ademais, de forma lúdica. Eu son luxemburguesa e no meu país
temos un bo exemplo. Nós falámo-lo luxemburgués, que é a nosa lingua
materna, a máis fermosa do mundo. Pero como todo o país está rodeado de
grandes nacións (Francia, Alemaña...), os nosos nenos aprenden a falar e a
escribir en alemán e en francés a partir dos seis anos. Arredor dos dez anos
introdúcense outras linguas como o portugués e o italiano. Falan entre eles o
luxemburgués, que nos preocupamos de manter, pero os nosos nenos tamén
coñecen outras tres linguas. Isto non significa que os nosos nenos sexan máis
intelixentes que os demais. Isto tamén é posible entre vostedes. Esta é a
mensaxe que eu quero transmitirlles ós europeos. Todo o mundo pode aprender
linguas e canto antes se inicie o proceso, mellor; e canto máis ludicamente se
aprenda, maior eficacia se obterá. Non é necesario comezar coa ortografía e a
gramática. ¡Isto é pesado! Actualmente hai novos métodos magníficos cos que