Actas da - Xunta de Galicia

¿Que características persoais determinan a percepción dos falantes galegos?
voces (en adiante “de recheo”) pertencían a diferentes persoas e estaban
distribuídas por igual nas modalidades lingüísticas consideradas e sexo.
As voces enmascaradas pertencen a un home e unha muller, ambos de 24
anos de idade e xornalistas, con historias de bilingüismo semellantes, sondadas
a través da Parte A e “antecedentes galegos” da Parte B da adaptación galega do
BAT (Bilingual Aphasia Test, Paradis, 1987).
2.3. Procedemento
Os experimentadores presentábanse nas aulas como traballadores dunha
empresa dedicada á realización de diversos estudios para os medios de
comunicación. Ós suxeitos indicábaselles que se estaba a realizar unha exploración
piloto do funcionamento dun futuro programa-concurso que unha
emisora de radio con difusión no territorio galego quería poñer en marcha.
As modalidades lingüísticas obxecto de avaliación defínense, por un lado, en
termos morfosintácticos, obtendo unhas variables concretadas como “lingua”
(galego e castelán), e fonéticos e prosódicos, por outro, obtendo as variables
caracterizadas en termos de acento (en sentido técnico, entendido como “una
forma de pronunciar” (Laver 1994)). Todas constitúen variedades comúns
destas linguas, evitando trazos dialectais, vulgarismos, neoloxismos e léxico
hipercaracterizado. Ademais permitíronse certas interferencias léxicas nos
estímulos que se consideraron comúns no uso coloquial de ambas linguas.
Da combinación destas variables obtéñense catro variedades lingüísticas:
• GALEGO TRADICIONAL (GT). Variedade que desde un punto de vista
morfosintáctico é adscribible ó galego común, e no que a súa fonética é a
propia da lingua galega. En canto a esto último, o máis destacable é que en
posición tónica se utilizaron as realizacións abertas e pechadas dos fonemas
vocais medios /e/ e //, /o/ e /O/ cando correspondía. Ademais as liñas
entoativas presentaban diferencias coas variedades GI e CS e coincidencias
con CC.
• GALEGO INNOVADOR (GI). Variedade do galego común no que a
fonética se aproxima á do castelán común falado en Galicia. Evitouse a
abertura das vocais tónicas de grado medio, que se pronuncian de forma
similar ó castelán /e/ e /o/. As liñas entoativas presentaban coincidencias
con CS e diferencias sensibles con GT e CC.
• CASTELÁN CON ACENTO GALEGO (CC). Variedade adscribible morfosintacticamente
ó castelán común no que a fonética é a do galego
tradicional. Como se fixo con GT, tivéronse en conta as mesmas diferencias
vocálicas nas vocais medias. A entoación presentaba diferencias con CS e
GI e coincidencias con GT.
• CASTELÁN SEN ACENTO GALEGO (CS). Variedade do castelán común
na que a fonética é a do castelán de Galicia. Neste caso tamén se evitou a
— 481 —