1 - RUC

4.3.2. A internalización como o froito do paso dos procesos
interpsicolóxicos a intrapsicolóxicos: o papel do compoñente social.
Os procesos interpsicolóxicos non poden reducirse a procesos psicolóxicos
individuais, o que constituiría un xeito de reduccionismo psicolóxico individual, e non
poden equipararse ós procesos inherentes á sociedade. O facer referencia ós orixenes
sociais dos procesos psicolóxicos superiores, Vygotski fala de funcionamento
interpsicolóxico dentro da lei xeral do desenvolvemento cultural, e así, afirma
(VYGOTSKI, 1978) ':..as funcións psicolóxicas superiores do comportamento, que son
producto da evo/ución histórica, fórmanse no proceso de desenvolvemento cultural do
neno...", e sigue dicindo VYGOTSKI (1985) "...calquer función, presente no
desenvolvemento cultura/ do neno, aparece duas veces ou en dous planos destintos, en
primeiro lugar no p/ano socia/ para face/o logo no plano psicolóxico. En principio,
aparece entre as persoas, como unha categoría interpsicolóxica, para logo aparecer no
neno como unha categoría intrapsicolóxica...':
O que afirma Vygotski da pé para supoñer que os individuos aprenden dalgún
xeito mediante a participación no funcionamento interpsicolóxico, e dita formulación
defende que existe unha conexión inherente ós dous planos; podemos deducir que a
estructura de funcionamento interpsicolbxico ten unha enorme influencia sobre o
funcionamento intrapsicolóxico resultante. O tránsito dunha a outra ten gran importancia
como o reflexa VYGOTSKI (1978), e é o que dá lugar o que chama internalización ou "...a
reconstrucción interna dunha operación externa, un proceso mediante o cál, certos
aspectos da actividade realizados nun p/ano externo pasan a incorporarse ó interno..."
Vygotski define a actividade externa como procesos sociais mediatizados
semibticamente e "...argumentaba que as propiedades disos procesos proporcionan a
clave para entender o funcionamento interno..." (WERTSCH, 1988); a relación estreita
que vé Vygotski entre as relacións sociais e a internalización clarificáa mediante o
exemplo do desenvolvemento do xesto, como podemos ver a continuación:
"...0 principio, este ademán (de sina/ar) non é máis que un intento fallido de alcanzar
algo, un movemento dirixido cara certo obxeto que designa a actividade futura. O neno
intenta a/canzar un obxeto situado fora do seu alcance...nun estado inicial, o acto de
sina/ar está representado po/os movementos do neno, que parece estar sinalando un
obxeto: eso e nada máis. Cando acude a nai en axuda do neno, e dase conta de que seu
movemento está indicando algo, a situación cambea radicalmente. O feito de sinalar
convírtese nun xesto para os demáis; o fracasado intento do neno enxendra unha
- 79 -