1 - RUC

individuo, así será o grado de asimilación que terá dito obxeto á estructura do suxeto
(FLAVELL, 1985); a acomodación pode implicar a modificación dun esquema para poder
axustarse ás novas situacións, ou a creación dun novo que poida responder á dita
estimulación obxetal.
5.3.1. Factores que influien na adaptación: a evolución dos esquemas.
No terreo do comportamento, podemos referirnos á acomodación como o feito
de que un esquema (ou unha estructura) de asimilación sexa máis ou menos modificado
baixo o efecto dos obxetos que son asimilados; os conceptos de asimilación e acomodación
están moi entrelazados de modo que, a veces, é moi difícil distinguilos. Según afirma
KOPLOWITZ (1981), a asimilación é a modificación das observacións para axustalas ós
modelos internos (esquemas), e a acomodación é a modificación desos modelos internos
para adecualos ás observacións. Neste caso, a adaptación cognitiva, como tamén a
biolóxica, consiste nun equilibrio entre a asimilación e a acomodación, xa que non existe
nen asimilación sin acomodación, nen ésta sen aquela; dende o ponto de vista cognitivo, o
suxeto é capaz de destintas acomodacións variadas, pero sempre dentro dos límites
impostos pola necesidade de conservación da estructura de asimilación determiñada.
A acomodacibn pode ter lugar soio si algo é asimilado, e polo xeral, ocurre
cando 0 obxeto presentado é asimilable polo suxeto ós seus esquemas de coñecemento;
neste senso, para que haia unha adaptación por parte do individuo ós obxetos que se Ile
presentan, é necesario que existan tres factores: (a) un primeiro, que chamaremos
entorno, que afecta ó desenvolvemento dos esquemas, e que Piaget diferenciou en dous, ós
que denomina como entorno físico e social (aínda que éste derradeiro non foi estudado por
él); este entorno non actúa sobre a persoa provocando respostas (como defende a escola
conductista), senón máis ben, a persoa actúa sobre o entorno, e éste afecta ó
desenvolvemento en canto proporciona situacións asimilables a uns esquemas e non a
outros. (b) un segundo factor que influie sobre a evolución do desenvolvemento dos
esquemas, é a maduración, non como un sinxelo proceso de aparición de determinados
esquemas a medida que o suxeto alcanza unha edade determiñada, senón máis ben, a
maduración exerce un papel limitativo, é dicir, que para que certos esquemas poidan
aparecer, é necesario que se dé tamén un estado de desenvolvemento neurolóxico; a
maduración non é a causa de que se dé desenvolvemento, senón que máis ben, permite que
éste se realize. (c) O terceiro factor, o máis conflictivo na teoría xenética, é á vez o máis
interesante dende a perspectiva psicolóxica, e responde o nome de equilibración; FURTH
(1971) describeo como "...o factor que estructura internamente o desenvolvemento da
- 96 -