Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

“Mijn God,” denk ik, “nu snap ik ook waarom mijn relatie met
Iris op de klippen is gelopen.”
Iris kon de laatste tijd werkelijk geen goed meer bij me doen. Wat
was ik opgelucht toen ze na de laatste heftige woordenwisseling
besloot haar biezen te pakken. Na een huwelijk van dertien jaar.
We deden niet veel meer samen, alleen nog ruzie maken over de
verbouwing. Het was haar verantwoordelijkheid, maar ze kon de
aannemers niet de baas. Steeds spande ze mij voor haar karretje en
moest ik ingrijpen.
We gingen ook al niet meer samen op vakantie. Een wintersport
of op de motor weg ging nog wel, want dan waren er tenminste
anderen bij. Zij ging steeds meer met haar vriendinnen weg en ik
met mijn vrienden. Wat wij vroeger samen deden, deden we nog
steeds, maar niet meer met elkaar. We leefden perfect langs elkaar
heen. Ik had mijn werk met mijn beslommeringen, zij haar werk
met de hare. Waar we elkaar vroeger veel vertelden, hielden we nu
ons mond. Ik realiseer me dat ik haar in de loop van de tijd anders
ben gaan zien, net zoals zij mij anders is gaan zien.
Ik was voor haar altijd de stoere, sterke man. Recht voor zijn
raap, eerlijk, no nonsens. Zij was voor mij de lieve, zachte vrouw.
Kwetsbaar, hulpvaardig. Je moest haar nooit vertellen wat ze
moest doen, want dan deed ze het niet. Maar als je het gewoon
vroeg, wilde ze je dat plezier graag doen.
Dat is veranderd. Ik werd voor haar een eigengereide klootzak,
die volledig zijn eigen gang ging en het altijd beter wist. Zij werd
voor mij een onhandig en dom wicht, die niets zelfstandig kon en
als ik zei wat ze moest doen, gooide ze zelfs haar kont tegen de
krib.
Maar nu begrijp ik het ineens. Ik was al lekker aan het
doorschieten in mijn „Beech/Impatiens‟ en zij was daar de schuld
van. Ik kon het geduld niet meer opbrengen om haar de ruimte te
geven en ik begon haar af te vallen. Het laatste dat ze tegen mij zei,
vlak voordat wij definitief opbraken, was dat ik haar niet meer
waardeerde om wie ze was.