Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Het wordt handjeklap. Niet tussen haar en mij, maar tussen
Klaas en mij. Commitments over en weer worden omgezet in geld
en in een verdeling van spullen. Hij vraagt me hoeveel haar vertrek
me waard is. Bloedgeld noemt hij het, een afkoopsom voor mijn
geweten. De familie is het roerend over één ding eens, de prijs die
ik moet gaan betalen, moet hoog zijn, erg hoog. Want wat ik ook
ga betalen, het zal nooit genoeg zijn om al het leed, dat ik heb
veroorzaakt, te compenseren.
Desondanks is Klaas redelijk goed in staat aan al dat leed een
prijs te koppelen. Het is net zo hoog als het bedrag dat ik hem al
eerder heb voorgesteld. Ik twijfel dan ook geen seconde en ik ga
direct akkoord. Ik loop naar de computer en ik type de gemaakte
afspraken in. Het komt er in het kort op neer dat zij instemt met
een echtscheiding, ik het overeengekomen bedrag betaal, zij wat
spullen meeneemt, zij mijn huis uiterlijk over een maand verlaat en
dat we elkaar finale kwijting verlenen.
Ik print de tekst in tweevoud uit, één exemplaar voor haar en één
exemplaar voor mij. Mijn opluchting is groot wanneer de
handtekeningen op papier worden gezet.
Tegelijk bekruipt me het triomfantelijke gevoel dat hoort bij een
overwinning. Ik kan het niet helpen, het gebeurt me gewoon. De
aard van het beestje, zal ik maar zeggen. Want als ik ga spelen, dan
doe ik er ook alles aan om te winnen en ik heb mijn zin gekregen.
Klaas maakt me een verwijt. Hij vindt dat ik een vuil spelletje heb
gespeeld, over de rug van een onschuldig kind. Feitelijk heeft hij
gelijk en ik heb hem dat niet alleen verteld, maar er ook voor
gewaarschuwd. Meerdere malen zelfs.
Ik beaam zijn aantijging en ik voeg eraan toe dat niet ik het ben,
die ervoor gekozen heeft om spelletjes te gaan spelen.
Eventjes lijkt hij echt boos te worden. “Je doet zoiets niet als er
een onschuldig kind bij betrokken is,” zegt hij met een verwijtende
blik.