Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

mijn kant op. Zelfs al zou je het willen, je kan het niet eens. Nee
dame, dat kan ik niet toestaan en zelfs al zou ik het willen, ik houd
dat gewoon niet vol. Dus, als jij niets aan jouw verlatingsangst
doet, betekent dat automatisch het einde van onze relatie. Jij hebt
de keus en je hebt daarmee jouw lot volledig in eigen hand.”
Ze kijkt me verdrietig aan en ze zegt: “Maar feitelijk geef je me
geen keus.”
Ik zeg: “Ik vind dit een lastige discussie. Aan de ene kant heb je
namelijk wel gelijk. Aan de andere kant lijkt het wel of je niet bij
Mathijs in therapie wil en dat je gewoon op de oude voet wilt
doorgaan. Ben je soms zekerheden aan het inbouwen voor het
geval het mislukt? Als dat zo is, dan kun je er beter niet eens aan
beginnen!”
“Nee, nee,” schrikt ze van mijn opmerking en ze zegt, “ik ga er
alles aan doen. Eerlijk waar, echt.”
Ik kijk haar indringend aan, schud met mijn hoofd en ik zeg: “De
tijd zal het leren.”
Het is een vreemd weekeinde. Het zijn maar een paar dagen tot
dinsdag, de dag dat zij haar eerste counsel met Mathijs heeft. Het
gesprek waarin Mathijs gaat bepalen of en hoe hij haar kan helpen.
Ze is onrustig. Dat is logisch, want ze baalt enorm van mijn
zwart/witte houding. Ze is van mening dat ik haar dwing en dat ik
haar een zwaard van Damocles boven het hoofd heb gehangen.
Feitelijk heeft ze gelijk. Ik troost me met de gedachte dat het
voor haar eigen bestwil is.
Steeds komt ze terug op het gesprek dat we al eerder gevoerd
hebben. Ze gaat steeds opnieuw in op haar onvoorwaardelijke
liefde voor mij. Zij zal wel altijd voor mij blijven zorgen, ongeacht
de consequenties die dat met zich meebrengen. Ze herhaalt ook
steeds dat ze op eigen beweging bij me weg zal gaan, als ze in de
gaten krijgt dat ze mij beperkt en ik er ongelukkig van zou worden.
Ik leg haar geduldig uit dat het voor mij geen kwestie is van niet
willen, maar van niet kunnen. Net zo goed als zij niet van haar