Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

“Ik moet nodig naar mijn vader toe,” zegt ze, “ik mis hem en ik
heb hem al zo lang niet bezocht.”
Ik rijd met haar en het kind door Rhoon en ik zeg: “We zijn nu
in de buurt van het verzorgingstehuis, waar jouw vader zit. Je hebt
toch gezegd dat je naar hem toe wilt?”
“Nu niet,” zegt ze, “ik ga morgen wel.”
“Morgen zijn we niet in de buurt,” zeg ik, “of ga jij morgen
alleen naar jouw vader? Alleen de grote weg op, helemaal naar
Rhoon?”
“Ja, ik weet het wel,” reageert ze geprikkeld, “ik ga volgende
week wel.”
Jeanette zegt letterlijk tegen me dat ze het niet begrijpt. “Zij lijkt
zo begaan met haar tuin, maar ik zie haar er niet voor zorgen.
Althans niet zoals ik dat doe. Begrijp me niet verkeerd,”
verontschuldigt Jeanette zich nog, “maar ik vind het zo zonde.”
Ik vraag Jeanette wat ze daarmee bedoelt en ze zegt: “Ik zorg dat
mijn tuin in orde is. Ik knip blaadjes bij, snoei wat, haal dode
takken en bladeren weg, enzovoorts. Dat zie ik haar niet doen.
Sterker nog, er liggen nog plantjes die niet gepoot zijn en dood
liggen te gaan. Het lijkt wel of ze het niet eens ziet.”
Jeanette gaat door: “Iets dergelijks geldt voor de slaapkamer.
Daar staan nu allemaal nieuwe meubels in en het is net een
toonzaal. Maar de rommel die daar vroeger lag, ligt nu in de
badkamer. Waarom ruimt ze het niet gewoon op?”
Ik zet nog meer voorvallen op een rijtje en ik kijk eens naar haar,
terwijl zij achter de pc zit. Haar leesbril staat op het puntje van
haar neus en ze gaat onverstoorbaar door. Ze werkt zich, zoals ze
dat zelf zegt, de bloedblubber.
Ineens zie ik een patroon. Ze zegt iets te willen of te gaan doen.
Vervolgens doet ze het niet en ik vraag haar ernaar. Ze heeft altijd
wel een geldige argument waarom ze het niet gedaan heeft.
Althans, dat vindt ze zelf.