Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Het is me al eerder opgevallen. Tegen het kind zegt ze: “Vraag
het maar aan jouw vader,” en dan bedoelt ze mij. Tegen mij spreekt
ze regelmatig over jouw kind, als ze het over haar dochter heeft. Ik
heb er al een paar keer iets van gezegd, want ik wil het gewoonweg
niet.
Papa, als naam, daar kan ik me nog wel in vinden. Maar het gaat
me te ver als ze het heeft over jouw kind of jouw vader, met name
als ze de nadruk legt op jouw.
Zelf ziet ze er geen kwaad in omdat het slechts spreektaal is. Ik
vind het niet gepast, immers, ik ben de biologische vader niet en
de echte vader is nog redelijk dicht in de buurt.
Ik weet inmiddels dat vragen bij haar niet helpt dus ik „beveel‟
haar: “Voortaan wil ik het woord jouw vader en jouw kind niet meer
in relatie tot mij horen.”
Ze begrijpt het niet, maar ze zegt mijn wens voortaan te
respecteren. Papa hoort voortaan bij mij en haar/jouw vader bij
Guido.
Ik moet haar echter steeds corrigeren. Te pas en te onpas
gebruikt ze toch de term jouw vader of jouw kind in relatie tot mij.
Ik vraag haar elke keer indringend en hard: “Wie?” waarop ze
zichzelf steeds haastig corrigeert met: “Ik bedoel papa,” of: “Ik
bedoel het kind.”
De verjaardag van het kind. Week 29, zaterdag.
Morgen breekt de grote dag voor het kind aan, want dan viert ze
haar negende verjaardag. Het is avond en haar moeder begint met
het versieren van de kamer. Ik zit in mijn studio achter mijn
bureau en ik hoor dat ze ermee bezig is. Ze vraagt of ik wil helpen,
maar ik kan me er niet toe zetten.
Op de een of andere manier ben ik ontzettend chagrijnig, maar ik
kan niet precies aangeven waarom. Eén ding spookt steeds door
mijn hoofd en ik zie steeds mijn roze button voor me met de tekst: