Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

8. We worden heel gelukkig samen
We gaan ervoor. Week 17, donderdag.
Mijn korte vakantie met haar en het kind naar Eurodisney Parijs
zit erop en we gaan naar huis. Ik loop naar de balie van het hotel
en ik check uit. Ik ben blij dat ik naar huis kan, maar ik zie enorm
op tegen de reis. Behalve dat ik tegen haar heb gezegd dat het
tussen ons uit is, hebben we het nog nergens over gehad. Dat kan
ook niet, want het kind is bij ons. Ik zie wel dat het contact tussen
haar en haar kind innig is en anders dan anders. Het kind zit de
hele tijd bij haar moeder op schoot of ze lopen hand in hand. Zij
zit maar aan haar kind te plukken en het te liefkozen. Het lijkt wel
of ze in haar kind wegkruipt.
Ik laad de koffers in de auto en niet lang daarna rijden we weg. Ik
rijd de snelweg op en ik kijk eens naar haar. Ze zit voor zich uit te
staren. Ze heeft een plukje haar tussen haar vingers en ze wrijft
continu met de puntjes ervan tegen haar lippen. Ik zie in mijn
achteruitkijkspiegel dat het kind mijn blik probeert te vangen. Ik
kijk het kind aan en direct begint ze vragen aan me te stellen: “Heb
jij het uitgemaakt? Is het echt uit? Net als bij John? Of Adriaan?
Heb jij het uitgemaakt? Of ben je bang dat mama het anders doet,
net zoals bij John en Adriaan en al die anderen? Maar waarom
maak je het dan uit? Houd je niet meer van haar? Ga je nu ook niet
meer met haar trouwen?”
Ik kijk haar moeder verwijtend aan. Ik had haar nog zo gevraagd
nog even niets tegen het kind te zeggen. Maar op de één of andere
manier is het kind al volledig op de hoogte. Dat verklaart ook de
vreemde sfeer tussen het kind en mij tijdens het ontbijt. Ik weet
niet goed wat ik tegen het kind moet zeggen en ik kijk via de
spiegel het kind weer aan.