Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

waarop zij me in mijn vaderrol manipuleert. Een ander woord heb
ik er helaas niet voor; manipuleert!
Ik leg het kind vaker op bed dan me uitkomt. In het begin vond
ik het niet zo‟n probleem, want het kind leek het nodig te hebben.
Ze moest wennen in haar nieuwe habitat en ik dacht, ik doe „mijn
ding‟ morgen wel. Maar nu kom ik helemaal niet meer aan „mijn
ding‟ toe.
In het begin poetste ze haar tanden nog niet goed, gooide haar
kleren achter haar kont neer, rekte met naar bed gaan en ik had af
en toe een gesprekje met haar. Al die dingen gaan nu als vanzelf.
De gesprekjes van vroeger zijn, sinds Guido ver uit beeld is,
veranderd in korte opmerkingen en het tappen van moppen.
Ik vind het kind groot genoeg om zelfstandig naar bed te gaan.
Ik wil het best nog wel eens doen, maar alleen als het zo eens
uitkomt of als het echt noodzakelijk is.
Haar moeder kijkt me indringend aan en wijst me op mijn
verantwoordelijkheden als vader en benadrukt nog eens een keer
het belang van rituelen voor een kind.
Als ik zeg dat zijzelf de noodzakelijke rituelen in stand kan
houden door haar kind zelf elke avond op bed te leggen, lijkt het
of ze me niet hoort.
Ze heeft nog een argument waarom ik het niet kan maken om
het kind niet meer naar bed te brengen. Het kind zal zich door mij
afgewezen voelen.
Ik lach erom en zeg dat ik het bullshit vind. Ik voeg er ook aan
toe dat het me niet meer uitmaakt wat ze ervan denkt, ik doe het
gewoon niet meer.
“Mag ze jou dan ook geen welterusten komen wensen als ze naar
bed gaat?” vraagt ze.
“Je trekt het gelijk door in het belachelijke,” zeg ik, “als ik ergens
mee bezig ben, dan vind ik het best dat ze me een nachtkus komt
geven. Als ze daarna maar direct naar bed gaat. Zonder mij.”