Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

uitdrukkelijke toestemming. Ook aan de tuin gaat dit jaar niets
meer gebeuren. Zelfs al zou ze willen, het is nu niet eens meer
mogelijk; de herfst is aangebroken en pas in het komend voorjaar
kan ze met de tuin doorgaan.
Er heerst een zekere rust.
Ik nuttig een ontbijtje. Ik zit op een kruk aan de eetbar en ik kijk
naar buiten. Ik kijk mijn tuin in. Ik zie de twee terrassen die door
Jochem zijn aangelegd. Ik vind ze verschrikkelijk. De eerste is
bedekt met scherven van gebroken bloempotten en er liggen zo
links en rechts een paar houten vlonders op. De tweede is een
afgrijselijk geel geval waar een lullig muurtje omheen staat.
“Jouw eigen schuld,” grapte Jochem daar nog over, “jij wilt geen
geld uitgeven.”
Het eerste terras is voorzien van tuinverlichting. Op drie plaatsen
staat een glazen lampje op een zilveren poot. Het ergste vind ik het
koperen kapje dat erop zit. Vanuit mijn positie zie ik er eentje. Het
is voor mij een echte aandachttrekker geworden.
“Hoe heeft ze die in godsnaam kunnen uitkiezen?” denk ik.
Ik ken het antwoord al. Ik ben het, die geen geld wil uitgeven. Ik
kijk weer de tuin in. Ik merk dat ik mezelf niet meer ben. Als
vanzelf worden mijn ogen weer naar dat lullige lampje getrokken.
Ik staar ernaar en er bekruipt me een soort van machteloos
ergernisgevoel. Ik kan het niet van me afzetten. Ik kijk de andere
kant op, maar al snel zit ik weer naar dat lampje te staren. Weer
steekt dat gevoel de kop op. Ik merk dat het me gebeurt en ik wil
het me niet laten gebeuren.
Helaas, ik krijg het gevoel niet weggedrukt.