Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

De halve klas van het kind rijdt paard en natuurlijk alleen op hun
eigen paard. Zij stelt voor dat ik voor het kind een eigen paard
moet aanschaffen, zodat ze kan gaan paardrijden en met dieren om
leert gaan. Ik verslik me zowat in mijn koffie, maar op dit voorstel
ga ik zeker niet in. Ik vind het echter wel goed dat het kind op
paardrijles gaat. Sterker nog, ik juich het zelfs toe. Behalve dat ze
iets aan sport doet, kan ze ook sociale contacten leggen,
bijvoorbeeld met leeftijdsgenootjes.
Er zijn drie maneges in het dorp, alledrie binnen een straal van
500 meter van mijn huis. Ik leg haar uit waar ze de maneges kan
vinden en zeg haar dat ze er met het kind naartoe kan gaan.
“Het is toch ook jouw kind,” begint ze, “kun jij dat niet doen?”
Het is een wat oude discussie, maar ik reageer toch. “Ten eerste
is het nog steeds mijn kind niet. Ten tweede heb jij tijd genoeg. Je
hebt nog steeds geen baan en het enige waar jij je druk over maakt
is de tuin. Daarbij, jij vindt het toch belangrijk dat jouw kind in het
sociale leven van Stompwijk inburgert en op paardrijden gaat?”
De zomer gaat voorbij en het kind zit nog steeds niet op
paardrijden. Ik besluit maar eens in actie te komen, zij doet het
niet. Ik neem het kind en haar moeder mee naar de Blesruiters,
waar helaas een lange wachtlijst blijkt te zijn. Dat is pech, dus ik
moet even verder zoeken.
Eenmaal thuisgekomen zeg ik tegen het kind: “Kom op, pak je
fiets. We gaan eventjes een stukje rijden.”
We rijden op de fiets naar een andere manege, nog geen
tweehonderd meter van mijn huis af. We maken kennis met een
alleraardigst stel, dat de manege runt. Door de warme
verwelkoming voelt het kind zich er direct thuis. Een half uur later
gaan we terug naar huis. Het kind zit op paardrijles en haar eerste
les is aanstaande zaterdag.
Ik wist toen nog niet dat Reinier een goed woordje voor me zou
doen bij de Blesruiters. Twee dagen later had het kind zelfs les bij
twee maneges.