Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

ze ons min of meer controleert. Ze is gewoon nieuwsgierig wat wij
uitspoken als zij op bed ligt.”
“Dat zie je helemaal verkeerd,” reageert ze, “ze kent jou nog niet
goed genoeg om je te kunnen vertrouwen. Ik zou met jou de deur
wel eens uit kunnen zijn, net zoals ze bij haar vader heeft
meegemaakt. Dan zou ze alleen in dit huis zijn en volledig in
paniek raken. Als ze ergens bang voor is, dan is het dat ik haar
verlaat.”
Als het kind weer eens uit haar bed komt kijkt het mij aan. Ze
kijkt me niet gewoon aan, maar met een blik van: “Denk jij dat je
mij aankunt?”
Ze weet dat ik haar doorheb. Ik kijk terug: “Ik krijg jou nog wel,
verwend kreng.”
Voorlopig wint het kind, want de kamerdeur blijft open en er
mag geen muziek aan.
Het kind is niet aardig voor me maar ik negeer het. Haar moeder
stoort zich eraan en plotseling zegt ze er iets van. “Jij gunt mij ook
niets,” verwijt ze haar kind, “ik sta altijd voor je klaar en als ik ook
maar iets voor mezelf wil dan dwarsboom jij het.”
Het kind protesteert en er ontstaat een woordenwisseling.
Ik hoor het en ik zeg: “Laat gaan, als je wilt dat jouw kind en ik
enigszins tot elkaar toenaderen, kan dat alleen maar als je haar niet
dwingt. Laat de tijd zijn werk doen.”
We moeten boodschappen doen en het kind wil niet mee. Haar
moeder dreigt dat ze alleen thuis moet blijven. Dat helpt en ze gaat
schoorvoetend mee.
“Gaan we met jouw auto?” vraagt het kind aan me. “Dat wil ik
niet.”
Maar het kind ziet mijn auto voor het eerst en het maakt voor
haar het verschil. Zo‟n „coole car‟, daar wil ze wel in mee. Ze zit
achterin de auto en ze vindt het wel wat. Ze begint tegen me te
praten en ik praat terug. Haar houding ten opzichte van mij lijkt
een beetje veranderd.