Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

ongeacht de consequenties. Ik maar denken dat het dat kind was,
waarop mijn ergernis zich richtte.
Godverdomme, ik voel me ineens schuldig. Ik heb niet altijd
mijn ergernis voor het kind verborgen kunnen houden. Ik zie
ineens waar het kind staat. Dat kind, dat arme kind. Ik realiseer me
ineens dat zij haar kind niet anders kan zien dan een pop, zoals dat
past in haar plaatjes. Zolang haar plaatjes kloppen, houdt ze van
haar kind. Maar zodra dat beeld verstoord wordt, verandert het
kind in een „lomp teringmokkel‟, dat altijd maar bezig is het leven
van haar moeder te vergallen.
Mijn puzzel is af! Week 32, zondagavond.
De puzzel is af en ligt in volle glorie op tafel. Het is het resultaat
van twee dagen hard zwoegen.
“Oh yo, papa,” zegt het kind tegen me, “wat kun jij vet goed
puzzelen.”
“Arm kind,” denk ik, “je moest eens weten.”
Ik besef me in alle omvang waar ik sta. Ik zie de situatie waarin ik
gevangen zit. Ik realiseer me dat ik het al heel vroeg heb gezien en
ook dat ik het nooit heb willen zien. Nu is het echter zo helder als
glas en ik kan er gewoonweg niet meer onderuit.
Ze is gewoon gestoord en ze heeft last van een dwangneurose.
Dat ze een gestoord wijf is, heb ik haar zelfs meerdere malen
verweten. Ik dacht toen in de verste verte niet dat ik zo dicht bij de
waarheid zou zitten. Tjonge, een gestoord wijf met een
dwangneurose. Waarvan ik ook heb gezegd, dat ik me er nooit
mee op zou laten zadelen.
Ik herinner me mijn eerste echte ruzie met haar, de dag dat we
terugkwamen uit Disneyland Parijs. Ik weet nog goed hoe ze
reageerde, toen ik zei dat ik geen zin had, om de rest van mijn
leven door te brengen met zo‟n gestoord wijf als zij.