Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

“Hij is gericht aan Nicky,” zegt ze, en hij luidt: “Jij kookt, ik
bedenk het toetje. Ik heb al een idee waar ik het vanaf ga likken.
XXX.”
Ze kijkt me vragend aan. “Ik dacht dat dit soort dingen alleen
tussen ons gebeurde,” zegt ze verdrietig, “maar voor jou zijn dit
klaarblijkelijk standaard teksten. Hoe haal je het in je domme
hersens mij dit mobieltje te geven met dit soort berichten er nog
in? Wat wil je bewijzen?”
“Sorry hoor,” zeg ik lacherig, “ik dacht werkelijk dat ik het
toestel leeg had gehaald, maar klaarblijkelijk zijn er dingen
achtergebleven die ik dacht verwijderd te hebben.”
“Ik hoef het toestel niet meer,” zegt ze en ze geeft het aan me
terug.
“En Guido dan?” vraag ik.
“Ik neem wel een nieuw abonnement,” zegt ze, “ik wil niet de
hele tijd geconfronteerd worden met jouw liefdesleven. Ook al ligt
het achter je.”
Het is een mix van woorden die in mij opkomen, als ik deze
voorvallen de revue laat passeren. Verlatingsangst. Bindingsangst.
Bezitterigheid. Onzekerheid. Ik begrijp het niet. Ze wil me alle
ruimte geven. Ze zegt het zo vaak. Ze doet het niet. Ik durf mijn
mening al bijna niet meer te verkondigen, bang dat ik in een
zinloze discussie terechtkom. Zelf zit ze er niet zo mee, om te pas
en te onpas over Guido of Hannes te praten. Het maakt me ook
niet uit. Maar als ik daarentegen iets over vroeger zeg, zeker als het
gekoppeld is aan een vrouw, dan is het bijna op zeker mis. Zou ze
werkelijk zo onzeker zijn? Dat is dan gek, want ik heb lang gedacht
dat ze juist het tegenovergestelde daarvan was.