Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

lange zomervakantie, met mijn kind constant om me heen, heel
graag een weekje zonder haar weg.”
Ik ken dat verhaal al en ik staar in mijn krant. Ze gaat door: “Het
is trouwens een geluk bij een ongeluk, als je dat tenminste zo wilt
zien, dat het weer zo goed blijft.”
“Heb je enig idee hoe ik erin zit?” probeer ik. “Ik zit ook al heel
de grote vakantie met jou en jouw kind op mijn lip, met dat
verschil, dat ik helemaal niet meer aan mezelf toekom. Ik ben
degene die moet investeren in onze relatie, het gezin, enzovoorts.
Elke keer als ik denk dat we er zijn, dan komt er wel iets anders
voorbij. Ik heb het werkelijk helemaal gehad.”
Ze lijkt me niet te horen, want ze zegt: “Ach jongen, we hebben
toch nu de rust en stabiliteit waar we zo hard voor gevochten
hebben. De basis is gelegd, we hoeven het vanaf hier alleen maar
te consolideren en uit te bouwen.”
Ik pruttel nog wat, maar het heeft geen effect. Ik probeer weer
mijn krant te lezen. Vergeefs, want ze praat maar door.
“Bovendien,” zegt ze, “hebben we van die mooie planten van
jouw familie voor ons huwelijk gekregen. Die moeten nu in de
grond gezet worden, anders gaan ze dood. We hebben ook voor
een vermogen aan cadeaubonnen voor Intratuin gekregen. Het
lijkt me een goed idee om met onze huwelijkscadeaus de voortuin
aan de kant van de vaart te gaan verfraaien.”
“Inmiddels moet je weten hoe ik over tuinieren denk,” zeg ik,
“wie gaat dat verfraaien dan doen?”
“Jij snapt er ook werkelijk niets van, hè?” zegt ze. “Jij bent
gewoon in staat om de planten, die jij van jouw eigen familie hebt
gekregen, gewoon te laten verrotten. Dat kun je eenvoudigweg niet
maken!”
Ik protesteer. “Hoho,” zeg ik, “ik heb er niet om gevraagd.
Sterker nog, toen ze mij vroegen wat ik voor ons huwelijk wilde
hebben, heb ik gezegd dat ik alleen maar gelukwensen wilde
hebben. Meer niet. Ik wilde geen cadeaus en ik heb ook geen