Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Terwijl ik zeg, dat ze niet voor me op hoeft te blijven, neem ik
afscheid en ik druk het gesprek weg.
Ik nodig Rodin, mijn rechterhand in het bedrijf en mijn steun en
toeverlaat, uit om weer eens bij te praten. Ik ga met hem naar de
Italiaan in de Kerkstraat in Voorburg. Ik ben net binnen, als mijn
mobiele telefoon gaat. Zij is het en ik neem op. “Ik hoor allemaal
vreemde geluiden,” zegt ze, “en er lopen vreemden rondom het
huis.”
“Wat verwacht je van me?” vraag ik naar het voor de hand
liggende antwoord.
“Dat je naar huis komt,” zegt ze, “het is namelijk niet veilig.”
“Dan stap je maar in jouw auto,” zeg ik, “en dan rijd je maar naar
je moeder of Zus toe. Het maakt me niet uit wat je doet, maar ik
kom niet naar huis. Ik zie wel of je er strakjes nog bent.”
Ik druk het gesprek weg en ik zet tegelijk mijn telefoon uit.
Rodin heeft mijn gesprek gehoord en vraagt hoe het met me gaat.
“Breek me de bek niet open,” zeg ik tegen Rodin en ik doe hem
mijn volledige relaas. Over het kind, de tuin, de verbouwing van
mijn huis, de ruzies met haar, mijn gevoel als gevangene in mijn
huiselijk geluk en alles wat nog meer in me opkomt. Zijn
luisterend oor helpt me, zoals Rodin zo vaak voor me doet, mijn
gedachten te ordenen.
Al pratende merk ik dat me een soortgelijk gevoel bekruipt, als
toen ik haar net had „ontmaskerd‟ in Disneyland Parijs. Alleen is er
meer bijgekomen en de situatie is groter en complexer geworden.
Ik betaal de rekening en ik neem afscheid van Rodin. Ik bedank
hem voor zijn luisterende oor en ik vraag hem ook om ons
gesprek nog eventjes tussen ons te houden. “Weet je al wat je gaat
doen?” vraagt hij als laatste.
“Ja en nee,” zeg ik, “met „ja‟ bedoel ik, dat ik me dondersgoed
realiseer dat er iets moet gebeuren, anders draai ik helemaal door.
Met „nee‟ bedoel ik, dat ik alleen nog niet weet wat er moet
gebeuren.”