Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Ik laat me overhalen en ik zeg: “Oké, ik ontstijg mezelf en ik ga
voor één keertje met jou als „Hendrik Jan de tuinman‟ door de tuin
lopen.”
Ik loop met haar door de tuin en ik laat mijn creativiteit, voor
zover ik verstand heb van de aanleg van tuinen, zijn beloop. Ik
wijs aan hoe ik de tuin voor me zie. Ik wijs de plaats aan van
terrassen, afscheidingen, perken, planten, bomen en heesters. Ik
houd ook rekening met een grote grasmat, want ik wil mijn beestje
aan het werk blijven zien.
Ze is in een opperste staat van verrukking. “Ik wist het!” zegt ze
enthousiast. “Jij hebt zoveel meer in je mars dan waar je voor uit
wilt komen. Je hebt zelfs verstand van de aanleg van tuinen! Je wilt
het alleen voor jezelf niet toegeven.”
Ik luister maar half naar haar geslijm en ik ga met haar het huis
in. Even later komt ze met een stuk papier en potlood naar me toe
en ze vraagt of ik mijn ideeën op het papier wil krabbelen.
“Ammehoela,” zeg ik tegen haar, “je weet het nu toch. De rest
doe je zelf maar.”
Jochem gaat aan de slag met haar „plan‟. Hij gaat rekenen en
maakt een ruwe begroting. Die komt ongeveer tien keer zo hoog
uit dan ik maximaal wil uitgeven. Ik veeg het plan dan ook zonder
pardon van tafel.
“Jij hebt nota bene zelf verteld hoe je de tuin wilt hebben,” zegt
ze verwijtend.
“Jij hebt nooit rekening gehouden met het budget dat ik je al
eerder genoemd heb,” kaats ik terug, “en daarbij heb jij er dingen
bij verzonnen, die een vermogen kosten.”
Zij is de mening toegedaan dat ik haar op haar bek laat gaan ten
aanzien van Jochem en ze neemt het me hoogst kwalijk. Ergens
heeft ze wel gelijk, maar ze heeft ook niet naar me geluisterd.
Ze baalt ervan als een stekker en ze besluit voorlopig helemaal
niets meer te doen aan de tuin. Iets, dat ik van harte toejuich.